Tag: Bohra

मैं किसके साथ सोती हूँ यह फैसला मेरा दिमाग करता है, मेरा ‘क्लिटोरिस’ नहीं

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This post was originally published in English on March 22, 2017. You can read the English version here.)

लेखक: सबाहत जहाँ

उम्र: 24
देश: भारत

मैं एक कैफे में बैठकर सोच रही हूँ, क्या मैं अपनी बेटी के साथ जननांग विकृति जैसी दर्दभरी प्रथा को निभाना चाहूँगी या नहीं, जैसा मेरी माँ ने मेरे साथ मज़हब के नाम पर किया था।

मैं 24 साल की हूँ, पत्रकारिता की पढ़ाई कर रही हूँ, एक ऐसे समुदाय की मुस्लिम लड़की हूँ जो आज भी अंधे होकर महिला जननांग विकृति (Female Genital Mutilation – FGM) की प्रथा को ढो रहे हैं। पूरी जिंदगी मेरा भरोसा था कि FGM मेरे स्वास्थ्य के लिए अच्छा है, और कि जो भी पेशाब संबंधी दिक्कतें मुझे हो रही हैं उन सबका इससे कोई संबंध नहीं है। मुझे अहसास ही नहीं था कि मेरी सबसे बड़ी समस्या यह थी कि मेरा क्लिटोरिस सात साल की उम्र में काट दिया गया था।

मुझे तो यह भी याद नहीं है कि यह कैसे हुआ था, या इसमें मुझे दर्द हुआ था या नहीं। और मुझे कभी सोचने का मौका नहीं मिला क्योंकि जब मेरी माँ ने कहा कि यह मेरे स्वास्थ्य के लिए अच्छा है तो मुझे उन पर भरोसा था। मैं उनको दोष नहीं देती हूँ लेकिन मैं प्रथा को दोषी मानती हूँ। बहुत से मुस्लिम फिरके इसे नहीं मानते हैं लेकिन मेरा समुदाय मानता है।

पहली बार एफजीएम के बारे में मुझे तब पता चला जब मैंने लेखक अयान हिरसी अली की किताब पढ़ी। उसके बाद मैंने हिंदुस्तान टाइम्स में सहियो के बारे में पढ़ा था। मैं गहरे सदमे में थी और मैंने मेरी माँ को कॉल किया। शांत दिमाग से मैंने उनसे पूछा, “माँ, आपने मेरे साथ ऐसा क्यों किया?” उन्होंने कहा, “बेटा क्योंकि यह यौन उत्तेजनाओं को नियंत्रित करेगा, तुम संभोग के लिए आतुर नहीं रहोगी और तुम्हारा कुँआरापन बना रहेगा।” मैंने सोचा, यह सब कुँआरेपन के लिए है! क्या इसीलिए मुझे समय-समय पर पेशाब संबंधी दिक्कतों से जूझना पड़ता है?

किसी के साथ सोना है या नहीं यह मेरा मामला है, मेरी इच्छा है। यह मेरा दिमाग है जो इसका फैसला लेगा, मेरा क्लिटोरिस नहीं! मेरे पास अपनी माँ से कहने के लिए कुछ नहीं था, मैंने बस कहा “ठीक है” और कॉल को काट दिया। मुझे उनके ऊपर गुस्सा नहीं है, उन्होंने तो वह किया जो उनकी संस्कृति और मज़हब ने सिखाया था। हाँ, शारिरीक सम्बन्ध के दौरान मुझे दिक्कतें होती हैं। यह दर्दभरा है और यह समस्या भरा है। इस प्रथा से मेरी यौन उत्तेजना नहीं रूकी बल्कि इसने मेरे लिए शारीरिक संबंध को मुश्किल बना दिया।

मैं एक पढ़ी-लिखी महिला हूँ और मैं FGM के खिलाफ खड़ी हो रही हूँ। लोगों को अहसास कराने के लिए कि यह गलत है, मैं हर मुमकिन कोशिश करूँगी। साथ खड़े होने और इस बारे में बात करने के लिए मैं सहियो को धन्यवाद देती हूँ।  मुझे खुशी है कि इस बारे में बात करने को लेकर जो शर्म का माहौल था वो खत्म हो गया है और मैं एक FGM पीड़ित के रूप में अपना दुख साझा कर सकती हूँ।

(इस पोस्ट का लेख मूल रूप से 23 फरवरी, 2017 को इस ब्लॉग पर छपा था: Wanderlustbeau)

એક સાઈકોથેરૅપિસ્ટ તરીકે, હું ક્યારેય ખતનાની ભલામણ નહિં કરું

On By SahiyoIn Gujarati, News, stories and narrativesLeave a comment

(This article was first published in English on December 10, 2016. Read the English version here.)

લેખક : અનામી

ઉંમર : 36 વર્ષ

દેશ : ભારત

હું એક માનસિક આરોગ્ય ચિકિત્સક છું અને છેલ્લા 16 વર્ષોથી હું તેનું કાઉન્સેલિંગ અને થેરાપી આપી રહી છું. મારા ઘરનાં લોકો મારી એક કઝિનની સેરિમનિ વિષે બોલતા હતા ત્યારે અનાયાસે જ મને ‘ખતના’(ટાઈપ 1 એફ.જી.એમ.) વિષે જાણવા મળ્યું. હું વધારે માહિતી મેળવવા માંગતી હતી. મને સમજાયું નહિં કે હું પણ તે પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થઈ હતી. મને વધારે કંઈ યાદ નથી, બસ આટલું કે મને બળતરા થતી હતી અને ત્યારબાદ મારી માં અને નાની દ્વારા તપાસવામાં આવી રહી હતી.

તે એક હરામની બોટી હતી જેને મારા શરીરમાંથી કાઢી નાખવામાં આવી હોવાથી મારે તે વિષે ક્યારેય વાત કરવી જોઈએ નહિં તેવા વાતાવરણમાં હું મોટી થઈ. મને કહેવામાં આવ્યું હતુ કે હવે તુ શુદ્ધ થઈ ગઈ છે. હું મોટી થઈ તેમ મેં સાઈકૉલોજીનો અભ્યાસ કર્યો, હું એફ.જી.એમ. વિષેનો એક આર્ટિકલ વાંચતી હતી ત્યારે અચાનક જ મને સમજાય ગયું કે તે દિવસે મારી સાથે શું બન્યું હતુ. મને ધક્કો લાગ્યો પરંતુ, તેને સ્વીકારવા સિવાય મારી પાસે કોઈ વિકલ્પ નહોતો કારણ કે જે કંઈ બન્યું તેની કોઈ અસર સમજાઈ નહોતી – મારા પ્રગતિશિલ માં-બાપને પણ નહિં.

મારૂં જીવન અન્ય છોકરીઓની જેમ આગળ વધવા લાગ્યું. મારૂં લગ્ન જીવન, ખાસ કરીને સેક્સ પર તેની કોઈ અસર થઈ નહિં. મારૂં સેક્સ્યુઅલ જીવન અને ઑર્ગેઝમ્સ પણ સંતોષપૂર્ણ હતા અને મેં મહેસુસ કર્યું કે મારા પર ખતનાનીં કોઈ મોટી અસર થઈ નહોતી અથવા સાત વર્ષની ઉંમરે હું જે પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થઈ તેનાં આઘાતનો સામનો કરવા મેં એ બાબતને એકદમ દબાવી દીધી હતી.

જો કે, મને યાદ છે કે બાળકનાં જન્મ સમયે મારે એપિસિઓટોમી પ્રક્રિયા કરાવવી પડી હતી. UNFPA દ્વારા કરવામાં આવેલ એક સ્ટડી અનુસાર, એક સામાન્ય બૈરીની સરખામણીએ જે બૈરી પર જેનિટલ કટિંગની પ્રક્રિયા કરવામાં આવી હોય તેને સિઝેઅરિયન સેક્શન અને એપિસિઓટોમી ની વધારે જરૂર પડે છે અને બાળકનાં જન્મ પછી વધારે સમય હૉસ્પિટલમાં રહેવું પડે છે.

આ વર્ષની શરૂઆતમાં પીઅર સુપરવિઝનમાં, મારી સાથે જે કંઈ બન્યું તેની પ્રક્રિયાને મેં ધીરે-ધીરે સમજી અને તેને જીવનનાં એક ભાગ રૂપે લીધી. મને એ બાબત પાછળથી સમજાઈ કે એફ.જી.એમ. ની અસરો થાય છે. હકીકતમાં તે આત્માને જખમો આપે છે અને આપણને આશ્ચર્ય થાય કે શું આ પ્રક્રિયા કરવી ખરેખર જરૂરી છે.

ખતના પ્રક્રિયા લાંબા સમય સુધી માનસિક તણાવ આપી શકે છે. કુટુંબનાં સભ્યો દ્વારા ભરોસો તોડવાની લાગણીને કારણે તે બચ્ચાઓનાં વર્તનમાં ગરબડ પેદા કરી શકે છે. મોટી છોકરીઓ પણ બેચેની અને તણાવ મહેસુસ કરી શકે છે.

જે આવી બધી બાબતો સમજે છે, તેવા એક મનોચિકિત્સક તરીકે શું હું ખતનાની ભલામણ કરીશ? ના, હું ભલામણ નહિં કરું કારણ કે, મને લાગે છે કે તેનો મુખ્ય હેતુ બૈરીઓની સેક્સ્યુઆલિટી પર નિયંત્રણ લાવવાનો છે. હું તેની વ્યાખ્યા લિંગ આધારીત હિંસા રૂપે કરીશ.

महिला जननांग विकृति के प्रति एक माँ का बहादुर फैसला

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(यह लेख पहली बार 23 मई 2017 को अंग्रेजी में साहियो द्वारा प्रकाशित हुआ था. Read the English version here and the Gujarati translation here.)

लेखक: अज्ञात

उम्र: 30
देश: यूनाइटेड स्टेट्स

खतना शब्द और इस प्रथा से मेरा पहली बार आमना-सामना तब हुआ जब मैं 15 साल की थी। मैं एओएल इंस्टैंट मैसेंजर पर एक दोस्त के साथ चैटिंग कर रही थी और उसने मुझे पूछा क्या मेरा कभी खतना हुआ था। उस समय तक, मैं इस प्रथा के बारे में या इस बात से पूरी तरह अनजान थी कि इसे मेरे बोहरा समुदाय में कम उम्र की लड़कियों पर किया जाता है।  मुझे पता नहीं था कि मैं अपनी दोस्त को क्या जवाब दूँ। मैंने सोचा कि शायद मेरा खतना मेरे जन्म होने पर ही किया गया होगा, ठीक वैसे जैसे बच्चे के जन्म पर छट्ठी (नामकरण) या अक़ीका (बकरे की कुर्बानी) किया जाता है।  

मैंने फौरन ही अपनी माँ से खतना के बारे में पूछा और यह भी पूछा क्या उन्होंने मेरा कभी कराया था या नहीं। उनका जवाब था, “नहीं बेटी, मैंने तुम्हारा नहीं होने दिया था।” और अधिक फुसफुसाहट और काफी घबराई हुई आवाज़ में उनहोंने कहा, “लेकिन किसी को बताना नहीं।” मैंने उनका पीछा किया, मैं उनसे पूछ रही थी आखिर यह होता क्या है। मेरी माँ को यह समझाने में मुश्किल हुई कि यह क्या है या यह क्यों किया जाता है। वह कह पाईं कि लड़कियों के “गुप्तांग” में काटा जाता है। उन्होंने आगे कहा कि हाँ, सात साल की उम्र में वह इससे गुजर चुकी थी, लेकिन उनहोंने अपनी बेटियों के साथ ऐसा नहीं होने दिया, क्योंकि उनके खतना ने उनको भयानक शारीरिक और भावनात्मक दर्द दिया था और वो दर्द उनके साथ जीवन भर रहा है।

उस समय, मैं इस बात की अहमियत नहीं समझ पाई कि क्यों मेरी माँ ने मेरे और मेरी बहनों पर खतना नहीं करवाने का फैसला लिया और क्यों वह चाहती थी कि इसके बारे में मैं किसी से कुछ न कहूँ।

खतना के बारे में प्राथमिक जानकारी लेने के कुछ वर्षों बाद, मैं मेरी स्थानीय मस्जिद में औरतों की मीटिंग में थी। किसी ने हमारी मौलवी की बीबी, जिनको बहनसाब कहते हैं, उनसे खतना के बारे में पूछा। बहनसाब ने जवाब़ दिया कि यह औरतों में यौन आनंद को बढ़ाने के लिए किया जाता था और यह समुदाय की सभी औरतों के लिए जरूरी है। मैंने अपनी माँ से कुछ साल पहले इससे ठीक उल्टी बात सुनी थी, और बहनसाब की बातें मुझे चक्कर में डाल रही थीं। हाँ, जब बहनसाब ने कहा कि यह प्रथा सब औरतों के लिए जरूरी थी, तब मुझे समझ में आया की क्यों मेरी माँ ने मुझे किसी को यह बताने से मना किया था कि मेरा खतना नहीं हुआ है। मेरी माँ को डर था समुदाय के आदेश के खिलाफ जाने पर उनके या उनके परिवार के साथ बुरा हो सकता था, और इसीलिए, उनहोंने अपना प्रगतिशील फैसला सब से छुपा के रखा।

आज, एक व्यस्क महिला के रूप में मैं खतना के शारीरिक और भावनात्मक नुक्सान को समझ सकती हूँ, और मैं अपनी माँ के फैसले की सराहना करती हूँ। मैं सोच भी नहीं सकती हूँ जिन महिलाओं के साथ यह हुआ उनको अपनी रोजमर्रा की जिंदगी में क्या झेलना पड़ता होगा। मुझे लगातार डर लगता है कि यह प्रथा अभी भी जारी है (हालाँकि यह अधिकतर गुप्त है) और “परंपरा” के अलावा अधिकतर लोगों के पास कोई वाजिब मेडिकल कारण नहीं हैं इसे  जारी रखने के लिए। मुझे उम्मीद है कि जैसे-जैसे लोग इस प्रथा और इससे जुड़े नुक्सान के बारे में जानते जाएँगे, समुदाय के भीतरसे परंपरा के नाम पर छोटी बच्चियों के अंग की विकृति की इस नुक्सानदायक प्रथा को रोकने की कोशिशें बढ़ती जाएँगी।

मेरी अनुमति के बिना मेरे सबसे गुप्त अंगों को काटा गया

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This article was originally published in English on November 5, 2016. Read the English version here.)

उम्र: 64

देश: संयुक्त राज्य अमेरिका

महिला जननांग विकृति या FGM के खिलाफ खड़े होने का समय आ गया है। यह लंबे समय से बाकी है। यह तब भी सही नहीं था जब मेरी माँ इससे गुज़री, यह तब भी सही नहीं था जब मैं इससे गुज़री और यह तब भी सही नहीं था जब मैंने अपनी बेटी के साथ यह होने दिया (मेरे माता-पिता के दबाव में)।

जिस दिन भारत में मेरे साथ एफजीएम किया गया था, मुझे उस दिन की याद है। मैं लगभग छह या सात साल की थी। मेरे भाई, जो मुझसे उम्र में बड़ा था, उसको एक दोस्त के घर पर खेलने के लिए दूर भेज दिया गया था। एक महिला, जिसे मैंने पहले कभी नहीं देखा था, वह आयी और मुझे मेरे माता-पिता के बेडरूम में ले जाया गया जहां एफजीएम किया गया था।

मुझे लगता है कि उस घटना और उस दिन की असहज स्मृति को मैंने दबा दिया है – बस उस महिला और मुझे नीचे लिटाए रखने वाली मेरी माँ की तस्वीर को छोड़कर। मुझे याद नहीं है कि खतना के पीछे का कौनसा कारण मुझे बताया गया था। लेकिन मुझे याद है कि मेरी अनुमति के बिना मेरे शरीर के सबसे गुप्त अंग के साथ जो किया गया था, उससे मैं बहुत नाराज़ थी। यह मेरे जिस्म पर अतिक्रमण था। सबसे अधिक, मुझे इस बात पर नाराजगी है कि जिस व्यक्ति पर मैंने उस छोटी उम्र में जीवन में सबसे अधिक भरोसा किया था, उनहोंने मेरे साथ ऐसा होने दिया। हो सकता है, इसीलिए, मेरा एक हिस्सा है जो मेरी माँ को माफ नहीं कर सकता है और मुझे आश्चर्य है कि मेरी बेटी ने मुझे उसी काम को करने के लिए माफ कर दिया है।

एफजीएम को सही दिखाने के लिए इसे धर्म के लिबास में ढका जा रहा है। पर जल्द ही साहियो जैसे संगठन इस क्रूर प्रथा को बंद कर देंगे। जब तक सैयदना एफजीएम की निंदा नहीं करते हैं, और अपनी बात अमल नहीं करते हैं, तब तक मुझे खुद को दाउदी बोहरा कहने में शर्म आएगी।

टैटू, महिला खतना और पाखंड

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This piece was originally published in English on November 25, 2016. Read the English version here.)

अज़रा एदनवाला

उम्र: 21

देश: अमेरिका / भारत

कुछ समय पहले मैं साहियो नाम के एक संगठन से मुख्तलिफ हुई। उस समय तक मैंने अपने खतने के बारे में कभी सोचा नहीं था। सच कहु तो मुझे पता ही नहीं था की इसका मतलब क्या है। जब मैंने उन महिलाओं के लेखों को पढ़ा, जिनका खतना हुआ था, तब मुझे एहसास हुआ की इस भयानक परंपरा का एक शिकार मैं भी थी। मैंने तो बस इस याद को अंतर्मन में दबा दिया था, क्यूंकि मैं नहीं जानती थी की ये परंपरा कहाँ से आयी और इसका मतलब क्या है।

मैं शायद 5 या 6 साल की थी। अपने परिवार के साथ छुट्टी पर थी। गुजरात में कोई इलाका था, जहाँ तक मुझे याद है। इसके अलावा और कुछ याद नहीं, सिवाय दर्द से भरे कुछ छितरे-बिटरे पलों की।

मुझे एक गंदे से बाथरूम में ले जाया जाना याद है, साथ में एक पुरूष या एक महिला थीं, सफ़ेद कपड़ों में। मुझे कैंची याद है, और मुझे खून देखना याद है। मुझे रोना याद है। क्योंकि मेरे जननांगों पर एक पट्टी लगाई गई थी। मुझे याद नहीं है कि किसी ने मुझे बताया हो, कि मेरे साथ अभी यह सब क्या हुआ था या क्यों हुआ था। सब कुछ हमेशा की तरह चलता रहा, मानो कुछ घटा ही न हो। और मैंने भी उसे मान लिया, क्यूंकि मुझे यह पता ही नहीं था की मेरे शरीर के साथ क्या किया गया है।

वैसे तो मेरे खतना ने न ही मेरे मन पे कोई गहरी छाप छोड़ी है, न ही मेरे जीवन जो किसी तरह बदला है।

हालांकि जो चीज़ मुझे खुरेदती है वह यह है की आखिर ये शरीर मेरा है, और किसी को भी इसे बदलने का कोई भी अधिकार न तो कभी था, न है। खासकर वैसे हानिकारक बदलाव जो “जैसे चलता है, वैसे चलने दो” की सोच के साथ आएं।

तीन साल पहले मैंने अपना पहला टैटू करवाया था। जब मेरे एक रिश्तेदार ने मेरे शरीर पर इस टैटू को देखा, तो उन्होंने कहा, “तुम मुस्लिम हो। और हमारा धर्म यह बताता है कि शरीर को ठीक उसी तरह अपनी कब्र में लौटना चाहिए, जैसा की वह माँ की कोक से निकला था। दूसरे शब्दों में कहा जाए, तो हमें अपने शरीर में कोई बदलाव नहीं करना चाहिए और इसे वैसे ही स्वीकार करना चाहिए जैसा की हमें अल्लाह ने दिया है। अगर ऐसा है, तो मेरे गुप्तांगों को क्यों काट दिया गया? यह कैसा पाखंड है?

कोई भी धर्म सिर्फ अपने सुविधानुसार अपने नियम नहीं बना सकता। हमें यह समझना होगा की धर्म आखिर हमीं ने बनाया है, और हमें उन रीती-रिवाज़ो का पालन करना छोड़ना होगा जो परंपरा के नाम पर चलती आ रही है।

हम एक आधुनिक समाज में रहते हैं, और जहां हम अभी हैं उस जगह पर हम इसलिए पहुँचे हैं क्योंकि हमने परिवर्तन को अपनाया। महिला जननांग खतना इस्लाम में एक महिला के आस्था को निर्धारित नहीं कर सकता है। मुझे यह प्रथा बड़ी छिछली लगती है, और मुझे नहीं लगता कि किसी को भी इस प्रथा का पालन करना चाहिए, विशेष रूप से छोटे बच्चों को, जिनको पता ही नहीं है कि उनके साथ क्या हो रहा है।

हो सकता है की खतना का मुझपर ज़्यादा गहरा असर नहीं पड़ा है, लेकिन ऐसी बहुत सी महिलाएं है जिन पर असर हुआ है। प्रत्येक महिला को अपने शरीर पर अधिकार होना चाहिए क्योंकि ऐसे भगवन में विश्वास रखने का कोई मतलब नहीं है जो जाहिर तौर पर ऐसी भयानक और अमानवीय प्रथा का समर्थन करते हैं।

Five things you need to know about the controversial court ruling on FGM/C in USA: Sahiyo explains

On By SahiyoIn Detroit FGM, News, Sahiyo comment1 Comment

by Sahiyo

On November 20, 2018, United States District Judge Bernard Friedman ruled that the US Federal Law banning Female Genital Cutting (FGC, also known as Female Genital Mutilation or FGM) is unconstitutional. With this ruling, the judge dismissed key charges of FGM against two Michigan doctors and six other people accused of practicing genital cutting on several minor girls.

However, in the same ruling, Judge Friedman acknowledged that the practice of cutting a female’s genitalia is “despicable”.

The ruling came as a shock to survivors of FGC and human rights activists advocating to end FGC, not just in the USA but all over the world. But there is more to this complex and controversial court ruling than the news headlines suggest. In order to better understand the ruling and its implications for communities that practice FGC, read Sahiyo’s comprehensive explainer below:

What is the US District Judge’s ruling on Female Genital Cutting all about?

In April 2017, the US federal government prosecuted Dr. Jumana Nagarwala, Dr. Fakhruddin Attar and his wife Farida Attar — all members of Michigan’s Farmington Hills Dawoodi Bohra mosque — for subjecting two minor girls from Minnesota to FGC. Subsequently, five other women from the Dawoodi Bohra community were prosecuted for performing FGC on at least nine girls in the Michigan area. This historic case was the first time that anyone had been charged under the US federal law prohibiting FGC — a law that had been introduced by the federal government back in 1996.

To understand the US District Court’s ruling in this case on November 20, it is important to understand the federal nature of the US government and its criminal justice system. Under federalism, some laws can be passed by Congress — the federal or central government — and are applicable to all states in the country. Some other laws can only come under the jurisdiction of individual state governments, and cannot apply to the whole country.

In his ruling in the FGC case, Judge Friedman of the federal-level district court stated that “as despicable as this practice may be”, FGC is technically a “local criminal activity”, and Congress (the federal government) does not have jurisdictional authority to regulate it. Even though the federal law against FGC has been in place since 1996, he stated that it is “unconstitutional.”       

Why is this ruling controversial?

The district judge states that the crime of FGC should be regulated by individual states. But the US does not actually have laws against FGC in every single state. At the moment, only 27 out of 50 US states have a state law banning FGC. There is currently a state law in Michigan banning FGC, but the law only came into effect in 2017 after the federal case involving Dr Nagarwala and Dr Attar came to light. The doctors cannot be prosecuted retrospectively under this state law.

Judge Friedman’s ruling declares the federal law against FGC to be unconstitutional based on a technicality. However, the ruling is controversial on at least two fronts.

First, prosecutors and other human rights advocates argue that FGC cannot be considered just a local criminal activity, because it often involves transporting minors across state borders to get their genitals cut by doctors who are paid to perform the ritual. In this case, for instance, two minor girls were transported from Minnesota to Michigan to get FGC done by Dr Nagarwala. Therefore, the federal law banning FGC — which Congress had passed in 1996 under the “Commerce Clause” — should be applicable in this case. Judge Friedman’s ruling does not consider this aspect.

Second, this ruling is insensitive to survivors of FGC and sends out a dangerous message to women from FGC-practicing communities: that their lives and bodies can be put at risk on the grounds of questionable technicalities.

Does this ruling put more girls at risk of being cut?

For the time being, yes: this ruling can put girls at risk of being but. The Centers for Disease Control and Prevention has estimated that 513,000 women and girls have experienced or are at risk of FGC in the United States. And this figure is an underestimation. Many women and girls at risk live in one of the 23 States which have not passed laws against FGC.

Since the ruling puts the onus of regulating FGC only to individual states, many of these girls are at risk of being transported from states that have laws banning FGC to states that currently do not have laws banning FGC, so that they can be cut with impunity. Only 11 of the 27 States with anti-FGC laws have specific provisions banning the transportation of a child out of the State to perform FGC.

Since the US is a strong country with a high degree of influence on global cultures, this ruling also ends up unintentionally condoning genital cutting for FGC-practicing communities all over the world. We are already seeing this in the global Dawoodi Bohra community, where supporters of Female Genital Cutting have taken to social media to celebrate their “victory” in the US FGC case, and to claim that they will continue cutting girls.

Is this the end of the case, or can the ruling be appealed?

This District Court ruling is not the end of the case. This is a lower court decision which can and almost certainly will be appealed by prosecutors from the US Government, and it is possible that over time, this case will be taken to the Supreme Court.

Additionally, two charges remain against Dr Nagarwala, including conspiracy to travel with intent to engage in illicit sexual conduct, and obstruction of justice. Her trial is set to begin in April 2019.

What is the way forward now, for those of us working to end FGC?

Laws are an important deterrent against FGC, and help to reinforce the fact that cutting female genitals is a human rights violation. In light of Judge Friedman’s ruling, activists and communities in the United States should now urge their elected representatives to pass laws banning FGC in every single state of the country. As a global leader in human rights, the US should also do this to set a precedent in many Asian countries where there are currently no laws against FGC.

However, at Sahiyo, we believe that laws can be effective only when accompanied by social change movements on the ground. We therefore encourage everyone to engage in dialogue around FGC, to break the silence around this taboo topic, listen to women’s voices and recognise that FGC is harmful to girls and women.

 

To learn about the history of the Michigan case, click here

Read more at U.S. Court’s dismissal of FGM/C charge in Michigan case is disappointing but does not condone genital cutting.

Read the Amicus Brief for Dr. Nargawala hearing on November 6, 2018, submitted by Equality Now, WeSpeakOut, Sahiyo, And Safe Hands For Girls in support of the United States.

Read the U.S. End FGM/C Network Statement on Judge’s Decision in Michigan Case.

The Legal Side of Khatna or Female Genital Cutting

On By SahiyoIn advocacy, India, Law, News, Priya AhluwaliaLeave a comment

pixabay_compublicdomainimages_id27031_650x410_5_650x410_1_650x410

By Priya Ahluwalia

Priya is a 22-year-old clinical psychology student at Tata Institute of Social Sciences – Mumbai. She is passionate about mental health, photography and writing. She is currently conducting research on the individual experience of khatna and its effects. Read her other articles in this series: Khatna Research in Mumbai.

Female Genital Cutting or khatna or khafz, as it is also called in the Bohra community, involves cutting or removal of the external female genitalia. Khatna has no known health benefits, but does have well-documented complications, which range from severe pain, excessive bleeding, and scar tissue to frequent infections.

The movement against khatna in India perhaps began in the early 1990s with Rehana Ghaidally’s paper, “All for Izzat”, which attempted to identify the key reasons for why khatna was performed in India. However, the movement only gained momentum in 2011, when the first online petition was filed against it anonymously. The online campaign triggered a barrage of women coming forward with their own stories of trauma caused by khatna. It further fueled both online petitions as well as an onground movement.

Within the Indian context of the Dawoodi Bohra community, the majority of the cases of khatna constitute Type 1, also referred to as clitoridectomy, which involves either partial or full removal of the clitoris, or the fold of skin known as the prepuce, covering it. Interestingly, there are many men and women who support khatna. From a psychological viewpoint, it may be rooted in the cognitive dissonance theory. Men and women of the Dawoodi Bohra community have been indoctrinated to believe that khatna is an essential religious obligation, and the will of God is not to be questioned. The online campaigns provide women in the Bohra community an alternative narrative, which may be in direct conflict with their existing beliefs. This conflict has created a lot of anxiety and conversations which have led to the movement gathering momentum, eventually catching the attention of the Indian government.

The uphill legal battle saw the government oscillating between supporting and opposing the movement. In May of 2017, the Ministry of Women and Child Development declared full support for survivors, deeming the practice a criminal offence with prosecution possible under the guidelines of POCSO (2012). The ministry requested the community to voluntarily take action to stop it. If it failed, the government would seek to implement a law to end it. In December of 2017, the ministry withdrew from its position, citing lack of empirical evidence despite proof from Sahiyo’s landmark study, which revealed that 80% of Bohri women globally have undergone khatna. Although the rejection from the government was disheartening, the momentum of the movement has not faltered. Organizations such as Sahiyo and WeSpeakOut continue to provide crucial support for survivors to rally in solidarity.

Several countries in Africa, as well as the United States and Australia, have made consistent and successful attempts to end female genital cutting. To understand how this has been possible, we must examine how the socio-economic structure of these countries has played an integral role in their success. Several of these countries may have high literacy rates, greater awareness of their rights and a more conducive environment for survivors to speak out.

The Bohra community aspect is crucial to understanding the Indian government’s hesitancy to pass a law. Although India is a signatory to several of the United Nations and World Health Organization conventions which view khatna as a human rights violation, it comes under the purview of existing Indian legislation, such as article 319 and 320 of the IPC and POCSO. No separate law has been passed against FGC until now. Things looked hopeful when the PIL filed against FGM/C was to be heard by the five-judge bench in the India Supreme Court. The decision initially seemed to swing in favor of banning the practice, as the judges referred to it as a violation of the rights of the girl child. The judges questioned how the violation of the “bodily integrity” of the child could be an essential practice of a religion, asserting that right to religious freedom does not negate other fundamental rights of the individual. Despite overwhelming support, the judges later backtracked, deferring to a constitutional bench to decide on the matters of religious rights and freedom. It was the most crushing setback for the movement.

Initially, I wondered what the hesitancy was in declaring khatna as a human rights violation. Later, I realized that the hesitancy was due to the political context and not the practice itself. Family and religion are the founding threads of our Indian community, and khatna is so intricately woven within these threads. Family and religion are our sources of identity, and since India is a collectivist society our ideas, beliefs in practices such as khatna are rooted in a collective experience, rather than an individual’s. Thus, attempting to end khatna risks unraveling the whole moral power structure of the country. Initially, it will begin with the Bohra community, but it may create a ripple effect across the country within other communities and religions. The moral thread of India is religion, and religion dictates our gender roles. If khatna is being questioned, we are unraveling this power structure by questioning the clergy’s teachings, and instead seeking the truth for ourselves by reading the religious scriptures whose access has unduly only been given to men for so long. Perhaps, with this newfound knowledge, our perception of the world will shift, leading to a destabilization of the existing structure and establishment of a new order with women in power. Change is just around the corner.

Although the law is the first concrete step toward ending khatna, it is also a double-edged sword with unintended consequences. The law has the potential to push the practice further underground. The more discreetly cutting is done, the more difficult it would become to track it. Furthermore, the law would bring into question the perpetrators of the crime. Is it parents, midwives, community as a whole, or religious leaders? What would be the quantum of punishment? Would the 7-year-old child be responsible for registering the complaint? Who would protect the child from further psychological harm?

Despite it all, I too believe law is essential in our work toward abandonment of khatna, since it may create awareness and generate conversation. But a law in itself will not stop khatna. Khatna will only end when we realize we are hurting our daughters. Once we realize that no religion, no God and no love is founded on pain, that is when the struggle against khatna will finally end.

 

Female Genital Cutting charges dismissed but our work continues: Global reactions to Michigan case news

On By SahiyoIn Detroit FGM, News, United States1 Comment

By Sahiyo

On November 20, U.S. District Judge Bernard Friedman dismissed the female genital cutting charges in the historic Michigan case involving girls from the Dawoodi Bohra sect, emphasizing that FGC should be regulated by states as a “local criminal activity.” Congress enacted the 22-year-old federal law banning FGC in 1996 — the law Judge Friedman has declared unconstitutional.

Charges were dropped against two Michigan doctors, Dr. Jumana Nagarwala and Dr. Fakhuruddin Attar, and six others accused of subjecting at least nine minor girls to FGC. However, Dr. Nagarwala, Dr. Attar and his wife, Farida, and a mother remain charged with conspiracy to obstruct an official proceeding. Dr. Nagarwala is also charged with conspiracy to travel with intent to engage in illicit sexual conduct.

In light of these developments, we would like to share the responses of many Bohras and other activists working to end FGC.

“What is so disappointing to me is that justice will be delayed in this case. There is a growing, global movement against khafz/FGC and we need positive judgments to send a strong message to our community that this practice is harmful and illegal. We must protect future generations of Bohra girls.”
~ Farzana Doctor, Canada  

“By declaring the federal ban on FGM/C unconstitutional, Judge Friedman opens the door for parents to do exactly what was done in this case — take their daughters from states that ban FGM/C to states that don’t so they can be cut.”
~ Umme Kulsoom Arif, USA

“The ruling on the jurisdiction of this case is giving some folks a perceived green light to proudly say that khatna/khafz/FGM/C is not illegal in the US after being afraid to say it out loud after Nagarwala was arrested. But people should understand that there are many state laws still in place (including in Michigan now) and the judge said that FGM/C is a ‘criminal activity’ so parents beware. This does not give you permission to cut your daughters. It will be a regrettable time in history if there is an uptick in the practice of FGM/C in the US because of this technicality in the jurisdiction of this case.”
~ Zehra Patwa, United States

“Shameful really! While 30 other countries have made FGM illegal, US, the supposed defender of human rights, has just shown the world what American justice is…women’s rights are not just not important for the federal court.”
~ Saleha, Canada

“Shocking judgment. But at the same time judgment gave us more spirit to work hard and achieve the desired goal to end FGC. To bring social change takes time but nothing is impossible. I’m sure through our collective efforts we will achieve our goal one day.”
~ Chandni Shiyal, India

“While on our climb towards the summit, we are going to face slips and stumbles but the climb must go on…..this judgement though disappointing is a mere stumble or slip….”
~ Fakhera, India

“This judgment is clearly based on a technicality of the federal versus the state jurisdiction. Irrespective, FGC still continues to be a violent act against 7-year old girls. Are we disappointed to hear this decision? Most certainly. However, it’s only a matter of time until people open their eyes and see the truth. Tradition without any logic can only hold its ground so long. Sati used to be tradition too, in this very land. Look where we are now.”
~ Alifya Thingna, India

“One of the most disheartening outcomes of this case is the lack of outrage among our elected officials. Two, recently elected, Muslim women representatives from Michigan and Minnesota (the two states involved) have failed to use their platforms to proactively address this issue. FGM is an issue that affects the safety of women and girls, and constituents in their communities. This decision (and the lack of public outrage) sends a signal to communities who practice FGM that there will be no accountability.”
~ Maryum Saifee, United States

“It’s a sad day for silent seven-year-old girls when there is no clear US law to protect what is truly theirs!”
~ Rashida Rangwala, United States

“I am so disheartened by this decision! It’s actually shocking. I thought at least USA law would give justice to innocent girls.”
~ Alifya Sulemanji, United States

“No little girl in this world should have to go through the trauma of female genital cutting. Cultures should not be empowered to take away the human rights of their members.”
~ Renee Bergstrom, United States

“I feel angry and deeply disappointed. This isn’t over but it’s incredibly discouraging to see our legal system disrespect and let down girls and women being violated in this country.”
~ Lara Kingstone, United States

“यह केस 23 US राज्यो में FGM कानून के अभाव में जीता गया है। यह एक ही टेक्निकल ग्राउंड है। अब यह केस अमेरिकन सुप्रीम कोर्ट में जाएगा। UN कानून के तहत अमेरिका बाध्य है। अब वहां सुप्रीम के आदेश पर फेडरल कानून बन सकता है। कोई भी संघर्स लंबा समय मांगता है कभी जीत कभी हार होती है। हरेक निष्फलता अगली सफलता का बेज़ (फाउंडेशन) बनता है। भारत के कोई राज्य में ऐसा FGM कानून नही है। मगर हम भी UN के सदश्य है। भारत मे भी ऐसा कानून आज नही तो कल बनेगा।”
~ Ibrahim Patel, India

“There are many practices which have been blindly followed from decades. Some of them have been changed, modified or amended in the course of time, with the advancement of research and scientific development. We are just trying to tell the world the actual fact that women undergo suffering with no fault of their own because of FGC.”
~ Insiya Ganjifrockwala, India

“Regardless of the impending appeal, this decision may inevitably embolden many to continue cutting girls. We should take this opportunity to continue to pressure our leaders to stand against FGC as a human rights violation, to bring awareness to the issue, and to protect our girls.”
~ Jenny Cordle, United States

“I would call this verdict as a legislative failure as no justice has been given to the child, and this gives a loophole to people in that country to keep practicing FGC.”
~ Insiya Lokhandwala, India

“This is horrible! As a victim of FGC myself, I really wanted to see this doctor punished and her punishment to set a strong example for others in the community who practice FGC/ khatna thinking it’s the right thing to do. I feel like we women are never going to get justice for the wrongs done to us. What’s more, these wrongs will continue to go on and little girls will continue to be traumatized. It’s so frustrating and just makes me want to scream.”
~ Shabana Feroze, Bahrain

“I am shocked and deeply disappointed that a Federal judge in the USA has lifted the ban on FGM. It is so, so important that the USA as a world leader takes an unequivocal stand on this human rights issue afflicting women and the girl child.”
~ Zarina Patel, Kenya

“As I was reading, ‘Judge dismisses female genital mutilation charges in historic case.’ My blood was boiling. Where’s the justice for these women? What message is our federal government sending out to all doctors, mothers, and members who carry out this act? That it’s okay for them to violate girls without any real consequences. And what message are they sending out to our young girls? That their bodies are up for grabs? Or that what they’re going through doesn’t matter to us. Sad day to say the least!
~ Aisha Yusuf, United States

“I wasn’t sure what to expect from the  Michigan trial but I never dreamed it would get dismissed on a technicality about federal vs state jurisdiction! I don’t know enough about the law to know if the judge’s ruling was correct but I know I’m not going to let this setback keep me from fighting. Let’s all work together to get legislation passed in the 23 states that don’t yet have a law against FGM so this never has to happen again!”
~ Maryah Haidery, United States

Read more at U.S. Court’s dismissal of FGM/C charge in Michigan case is disappointing but does not condone genital cutting.

Read the Amicus Brief for Dr. Nargawala hearing on November 6, 2018, submitted by Equality Now, WeSpeakOut, Sahiyo, And Safe Hands For Girls in support of the United States.

Read the U.S. End FGM/C Network Statement on Judge’s Decision in Michigan Case.

 

બધા નુક્શાનો શારીરિક નથી હોતા અને દરેક ધર્મ સંપૂર્ણ રીતે નૈતિક નથી હોતો

On By SahiyoIn Gujarati, stories and narrativesLeave a comment

(This essay was originally published in English on September 21, 2018. Read the English version here.)

લેખક : ઝીનોબીયા

ઉંમર : 27 વર્ષ

દેશ : ભારત

આજે સોશિયલ મીડિયા પર અન્ય બાબતોની સાથે-સાથે મહિલાઓને સશક્ત કરવા, પોતાનો નિર્ણય પોતે જ લેવા, વ્યક્તિની ગોપનીયતાના અને તેના શરીરના ઉલ્લંઘન વિષે અને સંમતિની ભૂમિકા વિષેના વિચારો અને અભિપ્રાયો સાથે ગુસ્સો વ્યક્ત થતો જોવા મળે છે.અમુક લોકો એવી વાતો કરે છે કે બળાત્કારીઓને ફાંસી દઈ દેવી જોઈએ છે તો અમુક લોકો જાતિય છેડછાડ અને મહિલાઓની છેડતી કરતા લોકોને સજા કરવા વિષેપણ વાતો કરી રહ્યાં છે જેથી, જમીની સ્તર પર યોગ્ય પગલાં લઈ શકાય અને આવા લોકો છોકરીઓને પરેશાન કરતા પહેલાં બે વાર વિચાર કરે.

પરંતુ, જ્યારે એક 7 વર્ષની અસહાય છોકરીનો બીજું કોઈ નહિં પણ તેમનું પોતાનું કુટુંબ અને સમાજ ગેરલાભ ઉઠાવે ત્યારે શું થાય છે? તેના માટે કોણ જવાબદારી લે છે?હું અહીં મારી પોતાની તકલીફો રજૂ કરવા નથી ઈચ્છતી પરંતુ, તમારી માહિતી માટે થોડી મૂળભૂત હકીકતો રજૂ કરવા ઈચ્છું છું. હું ભારતમાં મોટી થયેલી એક બોહરા મુસ્લિમ છું. જ્યારે વિશ્વ આપણને શાંત, શાંતિપ્રિય, વ્યવસાયમાં સમૃદ્ધ એવો સમાજ માને છે ત્યારે આપણે 6-7 વર્ષની નાનકડી છોકરીના અંગછેદનની એક ગુપ્ત પરંપરાને અનુસરીએ છીએ, જેને આપણે ખતના કહીએ છીએ.

આ પ્રથા પુરુષો માટે કેવી રીતે આરોગ્યની દ્રષ્ટિએ “જરૂરી” છે અને અંતે, તે તેમના સેક્સ જીવનમાં મદદરૂપ થાય છે તે વિષેની ઘણી દલીલો કરવામાં આવે છે પરંતુ, અધિકાંશ શિક્ષિત અને સંસ્કારી લોકો એ બાબત સાથે સહમત છે કે આ પ્રથા એક બૈરીના શરીરિક, માનસીક અને ભાવનાત્મક આરોગ્ય માટે નુક્શાનદાયક છે, ખાસ કરીને એટલા માટે કે તેના પર કોઈ દેખરેખ રાખવામાં આવતી નથી અથવા અધિકાંશ આવી પ્રક્રિયાઓ બૅસમેન્ટોમાં એક અશિક્ષિત બૈરી દ્વારા કરવામાં આવે છે.આ પ્રથાને વિશ્વના અન્ય પ્રદેશોમાં આધિકારીક રીતે “ફીમેલ જેનિટલ મ્યૂટિલેશન (એફજીએમ)” કહેવામાં આવે છે અને તેને અસહાય છોકરીઓ પર થતા અપરાધ તરીકે માનવામાં આવે છે.

શા માટે? શું કારણ છે?

અમુક લોકો પવિત્રતા વિષે તો, અમુક લોકો પિતૃપ્રધાનતા વિષે વાત કરે છે. અમુક લોકો તેને એક આદેશરૂપ પરંપરા હોવાને કારણે માને છે અને જો એક મૌલા તેને ફરજિયાત કહે તો તેને નામંજૂર કરવાની હિંમત કોણ કરે? અમુક લોકો દબાણને વશ થઈને માને છે તો, અમુક લોકો બ્લૅકલિસ્ટ થવા અથવા વીરોધીનું લૅબલ લાગવાના ડરથી માને છે.જે લોકો ઉત્તર માગે છે તેમના માટે એવો પ્રચલિત જવાબ આપવામાં આવે છે કે તે એક બૈરીની જાતિય ઈચ્છાઓને નિયંત્રણમાં અથવા અંકુશમાં રાખવા માટે કરવામાં આવે છે. એ બાબત સાચી હોય શકે કેજ્યારે આપણે રણોમાં અને સમૂહ (ટ્રાઈબ્સ)માં રહેતા હતા અને લોકો હંમેશા અન્ય વ્યક્તિની બૈરીને ઉપાડી જવા માટે આતુર રહેતા હતા તેવા યુગમાં, કદાચ આ પ્રથા મદદરૂપ થઈ હશે.

આજે કોઈપણ કારણ હોય તો પણ, શું તેનો કોઈ અર્થ છે ખરો? તમારો ઉદ્દેશસારોહોય તો પણ,એક બૈરીની સંમતિ વિના તેણીના શરીર સાથે શું કરવું એ નક્કી કરવાનો તમને કોઈ અધિકાર નથી.તમે કોઈપણ હો, તમારો ઉદ્દેશ કોઈપણ હોય તો પણ, નુક્શાન થયું છે અને તમે કોઈ ગુનેગારથી ઓછા નથી.

પિડીતો માટે તેનો અર્થ શું છે?

આપણા દ્વારા અનુસરવામાં આવતી પ્રથા આક્ષેપ અનુસાર ‘ટાઈપ 1’ પ્રકારની છે અને તે આફ્રિકન સમુદાયો દ્વારા અનુસરવામાં આવતી ‘ટાઈપ 2’ અને ‘ટાઈપ 3’ થી (ગંભીરતાના સ્તરના આધારે) અલગ છે.વર્લ્ડ હૅલ્થ ઑર્ગેનાઈઝેશનની માન્યતા મુજબ, ટાઈપ 1 પ્રકારના એફજીસીને ક્લિટોરલ હૂડ અને/અથવા ક્લિટોરિસ કાપવા તરીકે વર્ણવવામાં આવ્યું છે, જેના ઘણાં શારીરિક અને માનસિક દુષ્પરિણામો જોવા મળે છે જેમ કે, ચેપ લાગવા, વધારે પડતો રક્તસ્ત્રાવ થવો, પેશાબ કરતી વખતે બળતરા થવી વિગેરે. ઘણી જુવાન છોકરીઓ વિશ્વાસઘાત, અસહાય અને મૂંઝવણ મહેસુસ કરતી હોવાના કારણે,આ પ્રથા માનસિક આરોગ્ય પર પણ વિપરિત અસર કરી શકે છે. તેમજ, આ આઘાતના પરિણામે, બાળક જાતિય સંબંધ બાંધવામાં પણ ડર અનુભવી શકે છે અને તેમનામાં સમાજના સભ્યો પ્રત્યે અવિશ્વાસનું નિર્માણ પણ થઈ શકે છે.

પરંતુ, હજારો બૈરીઓએ આ પ્રથાને અનુસરી છે અને દાવો કરી રહી છે કે તેમને કોઈ જાતિય સમસ્યાઓનો સામનો કરવો પડ્યો નથી?

જે રીતે અધિકાંશ લોકો તેમના બેડરૂમમાં શું થાય છે તે વિષે અન્ય લોકોને વાત કરતા નથી, તેમ એફજીએમના સર્વાઈવરો પણ તેમની સેક્સ લાઈફ વિષે જાહેરમાં વાત કરતા નથી. તેમાંની ઘણી બૈરીઓ પીડાથી ચીસો પાડતી હોય છે અથવા “બેડરૂમમાં”એક આરોગ્યપ્રદ જીવન જીવી શકતી નથી.તેમાંની ઘણી બૈરીઓ ડૉક્ટરો, સેક્સોલોજિસ્ટ્સ, કાઉન્સેલર્સ અને થેરૅપિસ્ટ્સની નિયમિત દરદીઓ હોય છે.હાં, તેઓ ગર્ભવતિ થવાનું (જે આજે મરદ સાથે અથવા મરદ વિના કરવું વધારે મૂશ્કેલ નથી) મેનેજ કરી લે છે પરંતુ, શું એ પ્રક્રિયા પીડા મુક્ત છે? નહીં.

બધા લોકો ડિવોર્સનો દર વધવા વિષે વાતો કરે છે પરંતુ, આ દર શા માટે વધી રહ્યો છે તે કોઈ સમજતું નથી. તેઓ એ જોતા નથી કે બૈરીઓ પર તેમના ઉછેર દરમિયાન જ ઘણાં બધા નિયંત્રણો લાદવામાં આવે છે. મરદ હોય કે બૈરી, તેને સંબંધી બધી બાબતો પહેલાંથી જ નક્કી કરેલી હોય છે, આ એવું નથી લાગી રહ્યું કે આપણે એવા સમાજમાં મોટા થઈ રહ્યાં છીએ જ્યાં નેતાઓ અથવા સ્વતંત્ર નિર્ણયકર્તાઓને ઉછેરવામાં આવી રહ્યાં હોય. આપણે બ્રેઈનવૉશ કરેલા શિષ્યોના એક ટોળાં જેવા છીએ અને હાલનાં, #metoo ની ક્રાન્તિને કારણે બૈરીઓએ તેમનો અવાજ ઉઠાવવાની એક શરૂઆત કરી છે.

મારી સ્ટોરી

હાં, મારા પર પણ ‘ખતના’ પ્રક્રિયા કરવામાં આવી હતી. મને બધું તો યાદ નથી પરંતુ, અમુક બાબતો યાદ છે. મને “કોઈ આન્ટી” ને મળવા લઈ જવામાં આવી હતી અને મને યાદ છે કે ત્યારે મને કોઈ સારી લાગણી નહોતી થતી પરંતુ, આપણને જેમ કહેવામાં આવે તેમ આપણે કરીએ છીએ. અમે કલકત્તાના તેના અંધકારમય ઘરમાં ગયા અને તેણીએ મને ભારતીય શૈલીના શૌચાલય પર પહોળા પગ કરીને ઊભા રહેવા માટે કહ્યું અને મને લોહી નીચે પડતું દેખાયું. બસ મને આટલું જ યાદ છે.

મને બરાબર યાદ છે કે ત્યારપછી અઠવાડિયા સુધી મને પેશાબ કરવામાં પીડા થતી હતી. આ ચર્ચા રાત્રિભોજનની ચર્ચા જેવી ઔપચારિક ના હોવાથી, ત્યારપછી તે વિષે ક્યારેય વાત કરવામાં આવી નહિં. 16 વર્ષની ઉંમરે, જીન સૅસનની બૂક – પ્રિંસેસ દ્વારા મને આ ‘મુસ્લિમ પ્રથા’ વિષે ખબર પડી. સાઉદી અરૅબિયામાં બૈરીઓ સાથે કરવામાં આવતી ભયાનક બાબતોની સાથે-સાથે આ પ્રથાનું વર્ણન કરવામાં આવ્યુ હતું જેણે મારી યાદ તાજા કરી દીધી હતી.

પહેલાં તો હું ડરી અને ભયભીત થઈ ગઈ અને મને સમજાતું નહોતું કે આ માહિતીનું શું કરવું.મને એ બાબતસમજાઈ નહિં કે શા માટે કોઈ મારી સાથે આવું ભયાનક કૃત્ય કરે? તેનો ઉદ્દેશ શું હતો? શું કોઈ ધાર્મિક કારણ હતું? શું કોઈ તબીબી કારણ હતું? ધીમે-ધીમે હું મારી ઉંમરના અન્ય લોકોને તે વિષે પૂછવા લાગી.ઈન્ટરનેટ મારી મદદે આવ્યું અને મેં આ ‘જંગલી’ પ્રથાને વધારે સમજવાનું શરૂ કર્યું કે કેવી રીતે તે આપણા પિતૃપ્રધાન દુનિયાની એક બીજીસાઈડઈફેક્ટ છે જ્યાં કોઈપણ મરદ એ નક્કી કરી લે છે કે બૈરીઓએ કેવી રીતે જીવવું અને તેમના માટે શું યોગ્ય છે.

મને એ બાબત સમજાઈ નહીં કે કેમ એક માતા-પિતા તેમના બાળકો સાથે આવું થવા દે છે. જ્યારે તમારી દીકરી નિર્દોષતાની ચરમસીમા પર હોય અને ફક્ત તમારો નિસ્વાર્થ પ્રેમ ઈચ્છતી હોય ત્યારે, તમે તેણી સાથે વિશ્વાસઘાત કરો છો અને અંતે તમે તેણીને એવા રાક્ષસને સોંપી દો છો જે તેણી સાથે આવું કૃત્ય કરે છે?

તમારો ધર્મ તમને તેણીના શરીર પર અંગછેદન કરવાનું કહે છે અને તમને તેમાં કંઈ ખોટું નથી લાગતુ?અને તેના કારણે ઉત્પન્ન થતા શારીરિક, માનસિક અને ભાવનાત્મક પ્રત્યાઘાતોનું શું? જીવનભર તેણીએ આવી પીડાનો સામનો કરવો પડે છે. અને જો તમને ખરેખર આ બાબત ખોટી ના લાગતી હોય તો પછી શું કામતમે તેને આમ ગુપ્ત રાખો છો? શા માટે તેખાનગી રીતેકરવામાં આવે છે? તેના વિષે બધાને વાત કરો, તમે જેમ મિસાક ઉજવો છો તેમ તેની પણ ઉજવણી કરો? ફક્ત મિસાકની ઉજવણી જ શા માટે કરો છો? ખરેખર, કેટલાક અપવાદરૂપ લોકો પણ હોય છે. મારૂં સારૂં ઈચ્છતા ઘણાં લોકો મને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરે છે કે તેમાં મારો કોઈ દોષ નથી અને મારે એ બાબત વિષે ચિંતા કરવી જોઈએ નહીં અને મારો ઉત્તર હોય છે કે “હાં, હું જાણું છું કે મારો કોઈ દોષ નથી અને તેમ છતાં, મારે જ તેની કિંમત ચૂકવવી પડે છે”.

સૌથી દુઃખદ બાબત એ છે કે ઘણી બધી એવી છોકરીઓ છે જેને આજે પણ ખબર નથી અથવા યાદ નથી કે તેમની સાથે પણ આવું બન્યું છે. તેઓ એવા ખ્યાલ હેઠળ જીવે છે કે સેક્સ એ ખરાબ અને પીડાદાયક બાબત છે અને કદાચ તેમનામાં જ કોઈ સમસ્યા છે. અધિકાંશ રીતે આપણને આવું જ શિક્ષણ આપવામાં આવે છે. હું સહિયોની ખૂબ જ આભારી છું કે તેમણે બૈરીઓ માટે આવું એક અદભૂત પ્લૅટફોર્મ ઊભું કર્યું જ્યાં તેઓ તેમની સ્ટોરી રજૂ કરી શકે છે, સહાનુભૂતિ મેળવી શકે છે અને મારા જેવી છોકરીઓને કહી શકે કે હું એક જ એવી છોકરી નથી જેની સાથે આવું બન્યું છે અને મારે મને પોતાને એક પિડીત માનવીજોઈએ નહિં. સ્ટોરીટેલિંગ દ્વારા બૈરીઓને સશક્ત કરવાની આ બાબત, આપણી સંસ્કૃતિનો એક ગૌરવશીલ ભાગ હોય તેમ લાગે છે, જેને સહિયો આગળ વધારી રહ્યું છે.

 

Is the Dawoodi Bohra community truly as progressive as it claims to be?

On By SahiyoIn Canada, stories and narrativesLeave a comment

By Saleha

Country of Residence: Canada
Age: 45

Having lived in South-East Asia, and being exposed to multiple races and cultures, I grew up in a very open-minded family. As a child, my family and I occasionally went to the local Bohra mosque to socialize with others in the community. I loved going to the “masjid” – there I got a chance to meet my best friend and also eat delicious Bohri food. It was wonderful to see all the aunties dressed up in “onna ghagra” which are colourful skirts with matching chiffon scarves draped around the head. After the prayers, everyone congregated outside and chatted into the late hours of the night.

Then suddenly in the early 90s it all changed. The upper echelons of the Bohra clergy instated new rules. The progressive Dawoodi Bohras were no more; instead, women were forced to wear a form of hijab called “rida” and men were made to sport a beard, wear a kurta, and “topi” or a cap on their heads. The clergy, headed by the Syedna, began to exert control over everything. Permission from Syedna was required not only for religious matters but in daily life as well. For example, permission was needed to start a business, get married or even to be buried. Female Genital Cutting or khatna was deemed necessary, even though that act of it is not prescribed in the Koran. If any of the rules were not followed, or if you protested and spoke against them, you were excommunicated or threatened to be. You’d lose all your ties to friends and family forever.

I can never forget the awful day, when I was seven, while on a holiday in India, my aunt asked me to go shopping with her. She took me to a dingy place where a Bohri man and woman took me inside. They asked me to undress waist down, and when I protested, the man held my hands while the woman removed my jeans and underwear and forced me to lie down. I saw the man take out a blade and I struggled and screamed for help, while they proceeded to cut me. I lay bleeding on the floor, unable to comprehend what had happened to me. It was horrific, painful, and demeaning. I hated what was done to me. I hated that my mom was not there. I was angry at my aunt for allowing them to hurt me.

I remember that experience vividly and to this day I am infuriated that I had to go through this ordeal as a child in the name of religion. While the majority of the Muslim communities around the world have spoken against this, the Dawoodi Bohra religious authorities urge continuing FGC under the guise of cleanliness. The worst part is that some women push this practise on vulnerable children too young to give consent, instead of protecting them as adults should.

It was a difficult time for me. Having grown up with all the freedom in the world, it was  suddenly being taken away from me and I grew cynical of my Bohra culture and wanted no part of it. Today, I am happy I decided to leave the fold. It was not hard to leave. In fact, it was liberating. I was not comfortable with the more rigorous path that my community was taking. I am sure there are many other Bohri people out there who are quietly questioning many of the beliefs handed down to them – some so silly, useless, and others very damaging – Bohris must refrain from using Western toilets; Bohris cannot host or attend wedding functions in secular, non-Bohra venues; brides can apply mehndi only an inch below the wrist and cannot hold the traditional “haldi” functions; and all Bohris must carry a RFID photo ID which will monitor attendance to the mosque.

Humanity has achieved such remarkable progress. We have ventured into space, developed cloning and gene editing technologies, and most importantly, the Internet has resulted in globalization and interconnection between various cultures and communities. In this light, I wonder why we are still talking about FGC and the right to choose to do it to our daughters in this day and age? I am thankful that organizations like Sahiyo and We Speak Out have become a voice for children who are being hurt in the name of religion.

I look at my children and I see the most informed, connected, and progressive generation. Imposing impractical, harmful religious rules such as continuing FGM on such a generation will only drive them further from our culture. More and more Bohri women and men are speaking out against this harmful practise because whenever religion becomes too rigid, too corrupt, it begins to crack. My hope is that our community can find the strength to break free from all the rigid practices and once again become the most progressive community among the Muslims.