Tag: female circumcision

मैं किसके साथ सोती हूँ यह फैसला मेरा दिमाग करता है, मेरा ‘क्लिटोरिस’ नहीं

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This post was originally published in English on March 22, 2017. You can read the English version here.)

लेखक: सबाहत जहाँ

उम्र: 24
देश: भारत

मैं एक कैफे में बैठकर सोच रही हूँ, क्या मैं अपनी बेटी के साथ जननांग विकृति जैसी दर्दभरी प्रथा को निभाना चाहूँगी या नहीं, जैसा मेरी माँ ने मेरे साथ मज़हब के नाम पर किया था।

मैं 24 साल की हूँ, पत्रकारिता की पढ़ाई कर रही हूँ, एक ऐसे समुदाय की मुस्लिम लड़की हूँ जो आज भी अंधे होकर महिला जननांग विकृति (Female Genital Mutilation – FGM) की प्रथा को ढो रहे हैं। पूरी जिंदगी मेरा भरोसा था कि FGM मेरे स्वास्थ्य के लिए अच्छा है, और कि जो भी पेशाब संबंधी दिक्कतें मुझे हो रही हैं उन सबका इससे कोई संबंध नहीं है। मुझे अहसास ही नहीं था कि मेरी सबसे बड़ी समस्या यह थी कि मेरा क्लिटोरिस सात साल की उम्र में काट दिया गया था।

मुझे तो यह भी याद नहीं है कि यह कैसे हुआ था, या इसमें मुझे दर्द हुआ था या नहीं। और मुझे कभी सोचने का मौका नहीं मिला क्योंकि जब मेरी माँ ने कहा कि यह मेरे स्वास्थ्य के लिए अच्छा है तो मुझे उन पर भरोसा था। मैं उनको दोष नहीं देती हूँ लेकिन मैं प्रथा को दोषी मानती हूँ। बहुत से मुस्लिम फिरके इसे नहीं मानते हैं लेकिन मेरा समुदाय मानता है।

पहली बार एफजीएम के बारे में मुझे तब पता चला जब मैंने लेखक अयान हिरसी अली की किताब पढ़ी। उसके बाद मैंने हिंदुस्तान टाइम्स में सहियो के बारे में पढ़ा था। मैं गहरे सदमे में थी और मैंने मेरी माँ को कॉल किया। शांत दिमाग से मैंने उनसे पूछा, “माँ, आपने मेरे साथ ऐसा क्यों किया?” उन्होंने कहा, “बेटा क्योंकि यह यौन उत्तेजनाओं को नियंत्रित करेगा, तुम संभोग के लिए आतुर नहीं रहोगी और तुम्हारा कुँआरापन बना रहेगा।” मैंने सोचा, यह सब कुँआरेपन के लिए है! क्या इसीलिए मुझे समय-समय पर पेशाब संबंधी दिक्कतों से जूझना पड़ता है?

किसी के साथ सोना है या नहीं यह मेरा मामला है, मेरी इच्छा है। यह मेरा दिमाग है जो इसका फैसला लेगा, मेरा क्लिटोरिस नहीं! मेरे पास अपनी माँ से कहने के लिए कुछ नहीं था, मैंने बस कहा “ठीक है” और कॉल को काट दिया। मुझे उनके ऊपर गुस्सा नहीं है, उन्होंने तो वह किया जो उनकी संस्कृति और मज़हब ने सिखाया था। हाँ, शारिरीक सम्बन्ध के दौरान मुझे दिक्कतें होती हैं। यह दर्दभरा है और यह समस्या भरा है। इस प्रथा से मेरी यौन उत्तेजना नहीं रूकी बल्कि इसने मेरे लिए शारीरिक संबंध को मुश्किल बना दिया।

मैं एक पढ़ी-लिखी महिला हूँ और मैं FGM के खिलाफ खड़ी हो रही हूँ। लोगों को अहसास कराने के लिए कि यह गलत है, मैं हर मुमकिन कोशिश करूँगी। साथ खड़े होने और इस बारे में बात करने के लिए मैं सहियो को धन्यवाद देती हूँ।  मुझे खुशी है कि इस बारे में बात करने को लेकर जो शर्म का माहौल था वो खत्म हो गया है और मैं एक FGM पीड़ित के रूप में अपना दुख साझा कर सकती हूँ।

(इस पोस्ट का लेख मूल रूप से 23 फरवरी, 2017 को इस ब्लॉग पर छपा था: Wanderlustbeau)

એક સાઈકોથેરૅપિસ્ટ તરીકે, હું ક્યારેય ખતનાની ભલામણ નહિં કરું

On By SahiyoIn Gujarati, News, stories and narrativesLeave a comment

(This article was first published in English on December 10, 2016. Read the English version here.)

લેખક : અનામી

ઉંમર : 36 વર્ષ

દેશ : ભારત

હું એક માનસિક આરોગ્ય ચિકિત્સક છું અને છેલ્લા 16 વર્ષોથી હું તેનું કાઉન્સેલિંગ અને થેરાપી આપી રહી છું. મારા ઘરનાં લોકો મારી એક કઝિનની સેરિમનિ વિષે બોલતા હતા ત્યારે અનાયાસે જ મને ‘ખતના’(ટાઈપ 1 એફ.જી.એમ.) વિષે જાણવા મળ્યું. હું વધારે માહિતી મેળવવા માંગતી હતી. મને સમજાયું નહિં કે હું પણ તે પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થઈ હતી. મને વધારે કંઈ યાદ નથી, બસ આટલું કે મને બળતરા થતી હતી અને ત્યારબાદ મારી માં અને નાની દ્વારા તપાસવામાં આવી રહી હતી.

તે એક હરામની બોટી હતી જેને મારા શરીરમાંથી કાઢી નાખવામાં આવી હોવાથી મારે તે વિષે ક્યારેય વાત કરવી જોઈએ નહિં તેવા વાતાવરણમાં હું મોટી થઈ. મને કહેવામાં આવ્યું હતુ કે હવે તુ શુદ્ધ થઈ ગઈ છે. હું મોટી થઈ તેમ મેં સાઈકૉલોજીનો અભ્યાસ કર્યો, હું એફ.જી.એમ. વિષેનો એક આર્ટિકલ વાંચતી હતી ત્યારે અચાનક જ મને સમજાય ગયું કે તે દિવસે મારી સાથે શું બન્યું હતુ. મને ધક્કો લાગ્યો પરંતુ, તેને સ્વીકારવા સિવાય મારી પાસે કોઈ વિકલ્પ નહોતો કારણ કે જે કંઈ બન્યું તેની કોઈ અસર સમજાઈ નહોતી – મારા પ્રગતિશિલ માં-બાપને પણ નહિં.

મારૂં જીવન અન્ય છોકરીઓની જેમ આગળ વધવા લાગ્યું. મારૂં લગ્ન જીવન, ખાસ કરીને સેક્સ પર તેની કોઈ અસર થઈ નહિં. મારૂં સેક્સ્યુઅલ જીવન અને ઑર્ગેઝમ્સ પણ સંતોષપૂર્ણ હતા અને મેં મહેસુસ કર્યું કે મારા પર ખતનાનીં કોઈ મોટી અસર થઈ નહોતી અથવા સાત વર્ષની ઉંમરે હું જે પ્રક્રિયા હેઠળથી પસાર થઈ તેનાં આઘાતનો સામનો કરવા મેં એ બાબતને એકદમ દબાવી દીધી હતી.

જો કે, મને યાદ છે કે બાળકનાં જન્મ સમયે મારે એપિસિઓટોમી પ્રક્રિયા કરાવવી પડી હતી. UNFPA દ્વારા કરવામાં આવેલ એક સ્ટડી અનુસાર, એક સામાન્ય બૈરીની સરખામણીએ જે બૈરી પર જેનિટલ કટિંગની પ્રક્રિયા કરવામાં આવી હોય તેને સિઝેઅરિયન સેક્શન અને એપિસિઓટોમી ની વધારે જરૂર પડે છે અને બાળકનાં જન્મ પછી વધારે સમય હૉસ્પિટલમાં રહેવું પડે છે.

આ વર્ષની શરૂઆતમાં પીઅર સુપરવિઝનમાં, મારી સાથે જે કંઈ બન્યું તેની પ્રક્રિયાને મેં ધીરે-ધીરે સમજી અને તેને જીવનનાં એક ભાગ રૂપે લીધી. મને એ બાબત પાછળથી સમજાઈ કે એફ.જી.એમ. ની અસરો થાય છે. હકીકતમાં તે આત્માને જખમો આપે છે અને આપણને આશ્ચર્ય થાય કે શું આ પ્રક્રિયા કરવી ખરેખર જરૂરી છે.

ખતના પ્રક્રિયા લાંબા સમય સુધી માનસિક તણાવ આપી શકે છે. કુટુંબનાં સભ્યો દ્વારા ભરોસો તોડવાની લાગણીને કારણે તે બચ્ચાઓનાં વર્તનમાં ગરબડ પેદા કરી શકે છે. મોટી છોકરીઓ પણ બેચેની અને તણાવ મહેસુસ કરી શકે છે.

જે આવી બધી બાબતો સમજે છે, તેવા એક મનોચિકિત્સક તરીકે શું હું ખતનાની ભલામણ કરીશ? ના, હું ભલામણ નહિં કરું કારણ કે, મને લાગે છે કે તેનો મુખ્ય હેતુ બૈરીઓની સેક્સ્યુઆલિટી પર નિયંત્રણ લાવવાનો છે. હું તેની વ્યાખ્યા લિંગ આધારીત હિંસા રૂપે કરીશ.

मैंने अपनी मां से मेरा खतना नहीं करने की विनती की। उन्होंने मेरी बात सुनी

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This article was originally published in English on November 8, 2016. Read the English version here.)

नाम: अज्ञात

उम्र: 26

देश: संयुक्त राज्य अमेरिका

शनिवार की स्कूल की क्लास में मैंने पहली बार इसके बारे में सुना। एक पुरुष शिक्षक उस शनिवार की सुबह हमारी क्लास में पढ़ा रहे ते, और विषय था खतना। उस 14 वर्ष की उम्र में, मुझे वास्तव में पता नहीं था कि इसका मतलब क्या है, लेकिन मुझे पता था कि इसमें कुछ ऐसा शामिल था जो यौन-शिक्षा से संबंधित था। मैं शर्मिंदगी भरी स्थिति में कमरे के दाईं ओर लड़कियों के साथ बैठी थी, और लड़के कमरे के बाईं ओर बैठे थे। शिक्षक ने पुरूष खतना के बारे में बोलना शुरू किया; कहा कि उसमें त्वचा को सर्जरी के द्वारा हटा दिया जाता है, स्वच्छता के लिए। उसके बाद उन्होंने महिला खतना के बारे में बताया; कि यह एक लड़की की यौन इच्छा पर अंकुश लगाने के लिए किया जाता था। लड़कियों को पवित्र, शांत और आज्ञाकारी बनाना था। छोटी लड़कियों का खतना करना उन्हें असंयमित होने से बचाने का एकमात्र तरीका था। यह उनके परिवारों को शर्मिंदा होने से रोकने का एकमात्र तरीका था।

मुझे याद है कि वहां बैठकर मुझे पता नहीं था कि मेरे शिक्षक किस बारे में बात कर रहे हैं। मुझे यकीन था कि मैं कभी भी इस प्रक्रिया से नहीं गुज़री थी। मैं उस दिन उस कमरे में बैठी हुई बहुत असहज और अशांत महसूस कर रही थी।

मुझे याद है कि उसी शनिवार को हम सहेलियां क्लास की एक बड़ी लड़की के घर रहने गए थे, जहाँ पर उस दिन क्लास में जो सुना था उस विषय पर बात होने लगी। मैं चुपचाप बैठी रही जब एक दूसरी लड़की ने समझाया कि यह प्रक्रिया लड़कियों पर क्यों की जाती है, कैसे यह हमें बेहतर मुसलमान और बेहतर बोहरा बनती है, क्योंकि खतना यह सुनिश्चित करता है कि हम में यौन इच्छाओं और विवाह पूर्व संभोग की चाह नहीं जगेगी। खतना ने हमें पवित्र किया था, हमें शुद्ध किया था। मैंने गौर से सुना जब अन्य लड़कियों ने अपनी खतना की कहानियों बताई। मुझे धोखा महसूस हो रहा था क्योंकि मुझे पता था कि मैं कभी भी इस “ज़रूरी प्रथा” से नहीं गुजरी थी। उस वक़्त मुझे इस ‘ज़रूरी प्रथा’ का सही मतलब नहीं पता था। मेरी समझ में सिर्फ यह आ रहा था कि मै उन लड़कियों के जैसी नहीं थी, कि मैं एक “बुरी लड़की” थी, कि मैं गंदी थी, और मैं सिर्फ एक अच्छी मुस्लिम होने का नाटक कर रही थी।

मुझे याद है कि आखिरकार कुछ हफ्तों बाद मैंने अपनी माँ से इसके बारे में पूछने की हिम्मत जुटाई। उम्मीद भरी आवाज़ से मैंने उनको पूछा कि क्या मेरे साथ यह हुआ था, और बस मुझे याद नहीं था? उनका चेहरा बदल गया । उन्होंने अपना सिर हिलाया। जब हम भारत में थे तब उनको हमेशा मेरे मेरा खतना करवाना था, लेकिन कभी मौका नहीं मिला। मैंने उनको अपने दोस्तों से सुनी हुई कहानियाँ सुनाईं और उनसे पूछा, क्या वह मुझे इस प्रक्रिया को समझा सकती हैं, क्योंकि मुझे अपनी क्लास में इसे समझने में परेशानी हुई थी। उन्होंने मुझे खतना की प्रक्रिया समझाना शुरू किया; कैसे एक लड़की के भगशेफ या क्लाइटोरिस से त्वचा को हटाया जाता है, उसे पवित्र और शुद्ध बनाने के लिए। जैसे ही मैंने पूरी बात सुनी, मैं डरकर पीछे हट गई। उन्होंने मुझे कुछ मिनटों तक देखा, और फिर अधिकार के साथ कहा कि अगली बार जब हम भारत जाएंगे, तो वह मुझे मेरी चाची, जो एक डॉक्टर हैं, उनके पास ले जाएँगी जो मुझ पर खतना करवाएंगी। मैं उनके सामने अपने घुटनों के बल बैठ गई, उनसे भीख माँगते हुए कि मेरे साथ यह न करें, भीख माँगते हुए कि इस अकल्पनीय दर्दनाक प्रक्रिया से ना गुजरने दें। मैंने उनसे वादा किया कि मैं अच्छी रहूँगी, मैं स्वच्छ रहूँगी, मैं वह कुछ भी करूँगी जो वह चाहती थी अगर वह इस पूरी बात को भूल जाएँगी। उनहोंने सिर्फ इतना कहा कि “हम देखेंगे।”

मुझे याद है बड़े होते हुए, मैं खतना के बारे में और अधिक शोध करती रही यह जानने के लिए कि आख़िर यह होता क्या है। एक बार मेरे चचेरे भाई ने बड़े जोश से बताया कि यह कितना गलत है। तब मुझे एहसास हुआ कि मेरी माँ ने मुझे कितने बड़े नुकसान से बचाया है।  आज मैं खतना को बहुत अलग नज़र से देखती हूँ।

कई युवा लड़कियों से उनका चुनने का अधिकार छीन लिया गया है। किसी ने उनसे नहीं पूछा कि क्या वे खतना कराना चाहते हैं। उनके परिवारों ने उनके अस्तित्व के एक हिस्से को चुराने का फ़ैसला कर लिया, इस बारे में कोई परवाह किए बिना कि इसका उन पर क्या असर होगा, और अक्सर अपनी अनमोल छोटी बच्चियों को अस्वच्छ और अनुभवहीन हाथों में देने का निर्णय लिया।

मुझे याद है कि महीनों पहले एक बड़ी फेसबुक चर्चा खुलकर बाहर आई, जिसमें मेरे पहचान की एक बहुत ही मुखर लड़की ने खतना के खिलाफ आंदोलन करने वालों पर पर आरोप लगाया कि वे बोहरा समुदाय की “गंदगी” को पब्लिक में बाहर ला रहे थे। उस पल के पहले मैंने अपने समुदाय के किसी व्यक्ति पर इतनी शर्म महसूस नहीं की थी। यह प्रथा गलत है, और इसका गैर-रजामंदी वाला स्वरूप मेरे लिए इसे और भी दिल दहलाने वाला और निंदनीय बनाता है। जब आपका समुदाय कुछ ग़लत कर रहा है, और इसे पैगंबर (अल्लाह उनको शांति दे) द्वारा सिखाई गई एक धार्मिक प्रथा के रूप में बता रहा है, तब आप इससे छिपकर भाग नहीं सकते हैं। आपको बहस करने के लिए मुँह खोलना पड़ेगा और चर्चा करना होगा कि हम एक समुदाय के रूप में बेहतर कैसे बन सकते हैं। आपको चर्चा करना होगा कि हम अपने समुदाय की युवा लड़कियों और युवा महिलाओं की सुरक्षा कैसे कर सकते हैं।

एक वैश्विक समुदाय होने के नाते हम इसे रोकने के लिए बहुत कुछ कर सकते हैं। मेरी मां ने मुझे बचाया था। उन्होंने मेरे लिए अपने प्यार को सबसे पहले रखा, और आज उनकी वजह से मैं एक पूर्ण महिला हूँ। मैं उनकी सुरक्षा और मार्गदर्शन के लिए हमेशा आभारी हूं। सभी युवा महिलाएँ अपने शरीर पर समान सुरक्षा, समान प्रेम, समान सम्मान और समान अधिकार की हक़दार हैं। इतना तो कम से कम हम कर सकते हैं।

मेरी अनुमति के बिना मेरे सबसे गुप्त अंगों को काटा गया

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This article was originally published in English on November 5, 2016. Read the English version here.)

उम्र: 64

देश: संयुक्त राज्य अमेरिका

महिला जननांग विकृति या FGM के खिलाफ खड़े होने का समय आ गया है। यह लंबे समय से बाकी है। यह तब भी सही नहीं था जब मेरी माँ इससे गुज़री, यह तब भी सही नहीं था जब मैं इससे गुज़री और यह तब भी सही नहीं था जब मैंने अपनी बेटी के साथ यह होने दिया (मेरे माता-पिता के दबाव में)।

जिस दिन भारत में मेरे साथ एफजीएम किया गया था, मुझे उस दिन की याद है। मैं लगभग छह या सात साल की थी। मेरे भाई, जो मुझसे उम्र में बड़ा था, उसको एक दोस्त के घर पर खेलने के लिए दूर भेज दिया गया था। एक महिला, जिसे मैंने पहले कभी नहीं देखा था, वह आयी और मुझे मेरे माता-पिता के बेडरूम में ले जाया गया जहां एफजीएम किया गया था।

मुझे लगता है कि उस घटना और उस दिन की असहज स्मृति को मैंने दबा दिया है – बस उस महिला और मुझे नीचे लिटाए रखने वाली मेरी माँ की तस्वीर को छोड़कर। मुझे याद नहीं है कि खतना के पीछे का कौनसा कारण मुझे बताया गया था। लेकिन मुझे याद है कि मेरी अनुमति के बिना मेरे शरीर के सबसे गुप्त अंग के साथ जो किया गया था, उससे मैं बहुत नाराज़ थी। यह मेरे जिस्म पर अतिक्रमण था। सबसे अधिक, मुझे इस बात पर नाराजगी है कि जिस व्यक्ति पर मैंने उस छोटी उम्र में जीवन में सबसे अधिक भरोसा किया था, उनहोंने मेरे साथ ऐसा होने दिया। हो सकता है, इसीलिए, मेरा एक हिस्सा है जो मेरी माँ को माफ नहीं कर सकता है और मुझे आश्चर्य है कि मेरी बेटी ने मुझे उसी काम को करने के लिए माफ कर दिया है।

एफजीएम को सही दिखाने के लिए इसे धर्म के लिबास में ढका जा रहा है। पर जल्द ही साहियो जैसे संगठन इस क्रूर प्रथा को बंद कर देंगे। जब तक सैयदना एफजीएम की निंदा नहीं करते हैं, और अपनी बात अमल नहीं करते हैं, तब तक मुझे खुद को दाउदी बोहरा कहने में शर्म आएगी।

टैटू, महिला खतना और पाखंड

On By SahiyoIn Hindi, stories and narrativesLeave a comment

(This piece was originally published in English on November 25, 2016. Read the English version here.)

अज़रा एदनवाला

उम्र: 21

देश: अमेरिका / भारत

कुछ समय पहले मैं साहियो नाम के एक संगठन से मुख्तलिफ हुई। उस समय तक मैंने अपने खतने के बारे में कभी सोचा नहीं था। सच कहु तो मुझे पता ही नहीं था की इसका मतलब क्या है। जब मैंने उन महिलाओं के लेखों को पढ़ा, जिनका खतना हुआ था, तब मुझे एहसास हुआ की इस भयानक परंपरा का एक शिकार मैं भी थी। मैंने तो बस इस याद को अंतर्मन में दबा दिया था, क्यूंकि मैं नहीं जानती थी की ये परंपरा कहाँ से आयी और इसका मतलब क्या है।

मैं शायद 5 या 6 साल की थी। अपने परिवार के साथ छुट्टी पर थी। गुजरात में कोई इलाका था, जहाँ तक मुझे याद है। इसके अलावा और कुछ याद नहीं, सिवाय दर्द से भरे कुछ छितरे-बिटरे पलों की।

मुझे एक गंदे से बाथरूम में ले जाया जाना याद है, साथ में एक पुरूष या एक महिला थीं, सफ़ेद कपड़ों में। मुझे कैंची याद है, और मुझे खून देखना याद है। मुझे रोना याद है। क्योंकि मेरे जननांगों पर एक पट्टी लगाई गई थी। मुझे याद नहीं है कि किसी ने मुझे बताया हो, कि मेरे साथ अभी यह सब क्या हुआ था या क्यों हुआ था। सब कुछ हमेशा की तरह चलता रहा, मानो कुछ घटा ही न हो। और मैंने भी उसे मान लिया, क्यूंकि मुझे यह पता ही नहीं था की मेरे शरीर के साथ क्या किया गया है।

वैसे तो मेरे खतना ने न ही मेरे मन पे कोई गहरी छाप छोड़ी है, न ही मेरे जीवन जो किसी तरह बदला है।

हालांकि जो चीज़ मुझे खुरेदती है वह यह है की आखिर ये शरीर मेरा है, और किसी को भी इसे बदलने का कोई भी अधिकार न तो कभी था, न है। खासकर वैसे हानिकारक बदलाव जो “जैसे चलता है, वैसे चलने दो” की सोच के साथ आएं।

तीन साल पहले मैंने अपना पहला टैटू करवाया था। जब मेरे एक रिश्तेदार ने मेरे शरीर पर इस टैटू को देखा, तो उन्होंने कहा, “तुम मुस्लिम हो। और हमारा धर्म यह बताता है कि शरीर को ठीक उसी तरह अपनी कब्र में लौटना चाहिए, जैसा की वह माँ की कोक से निकला था। दूसरे शब्दों में कहा जाए, तो हमें अपने शरीर में कोई बदलाव नहीं करना चाहिए और इसे वैसे ही स्वीकार करना चाहिए जैसा की हमें अल्लाह ने दिया है। अगर ऐसा है, तो मेरे गुप्तांगों को क्यों काट दिया गया? यह कैसा पाखंड है?

कोई भी धर्म सिर्फ अपने सुविधानुसार अपने नियम नहीं बना सकता। हमें यह समझना होगा की धर्म आखिर हमीं ने बनाया है, और हमें उन रीती-रिवाज़ो का पालन करना छोड़ना होगा जो परंपरा के नाम पर चलती आ रही है।

हम एक आधुनिक समाज में रहते हैं, और जहां हम अभी हैं उस जगह पर हम इसलिए पहुँचे हैं क्योंकि हमने परिवर्तन को अपनाया। महिला जननांग खतना इस्लाम में एक महिला के आस्था को निर्धारित नहीं कर सकता है। मुझे यह प्रथा बड़ी छिछली लगती है, और मुझे नहीं लगता कि किसी को भी इस प्रथा का पालन करना चाहिए, विशेष रूप से छोटे बच्चों को, जिनको पता ही नहीं है कि उनके साथ क्या हो रहा है।

हो सकता है की खतना का मुझपर ज़्यादा गहरा असर नहीं पड़ा है, लेकिन ऐसी बहुत सी महिलाएं है जिन पर असर हुआ है। प्रत्येक महिला को अपने शरीर पर अधिकार होना चाहिए क्योंकि ऐसे भगवन में विश्वास रखने का कोई मतलब नहीं है जो जाहिर तौर पर ऐसी भयानक और अमानवीय प्रथा का समर्थन करते हैं।

Sahiyo Stories screened in Washington DC: A survivor’s reflection

On By SahiyoIn News, Sahiyo StoriesLeave a comment

by Maryah Haidery

Recently on Facebook, I noted that real social change usually happens when people are good enough to care about doing the right thing, thoughtful enough to figure out the best ways to do it, and brave enough to actually go through with it. On December 4th, in Washington DC, I was fortunate enough to meet a roomful of such people. I was there representing Sahiyo at an event called ‘Using Data and Community Engagement to Better Focus FGM Prevention Interventions’ sponsored by the US End FGM/C Network and The George Washington University Milken Institute School of Public Health.

Photo 2 Maryah at DC
Maryah Haidery talking at the Washington DC screening.

The event included an exceptional presentation by Sean Callaghan from the organization, 28 Too Many on how government agencies and NGOs can use data to track populations where FGM/C may be most prevalent and how best to engage with these populations. It also included a screening of Sahiyo Stories, a series of digital stories by nine different women, including myself, detailing our personal experiences with FGM/C and/or advocacy. I had volunteered to introduce Sahiyo Stories in place of Mariya Taher who was unable to attend the event. Despite some technical difficulties, I tried to summarize Mariya’s history with StoryCenter and the collaboration which culminated in Sahiyo Stories and the short behind-the-scenes video showing how we made the videos and what we hoped to gain from them.

Since this would be my first time seeing the videos with a large audience, I was a little nervous. But when Mariya’s voice came on, the room grew absolutely silent and by the end, quite a few people seemed visibly moved. During the Q&A period following the screening, I was struck by the number of people who wanted to know how they could find out more about FGM/C and what they could do to help even though this was not a problem that affected their communities. Afterward, several people from other organizations working to end FGM/C approached me with interesting suggestions on using Sahiyo Stories in conjunction with their apps and projects in order to make a greater impact on government officials or healthcare workers or educators. As I looked around the room at all these people who cared so passionately about ending this practice – people who were good and thoughtful and brave, it made me more confident than ever before that real social change was a real possibility.

To learn more about Sahiyo Stories, read:

Five things you need to know about the controversial court ruling on FGM/C in USA: Sahiyo explains

On By SahiyoIn Detroit FGM, News, Sahiyo comment1 Comment

by Sahiyo

On November 20, 2018, United States District Judge Bernard Friedman ruled that the US Federal Law banning Female Genital Cutting (FGC, also known as Female Genital Mutilation or FGM) is unconstitutional. With this ruling, the judge dismissed key charges of FGM against two Michigan doctors and six other people accused of practicing genital cutting on several minor girls.

However, in the same ruling, Judge Friedman acknowledged that the practice of cutting a female’s genitalia is “despicable”.

The ruling came as a shock to survivors of FGC and human rights activists advocating to end FGC, not just in the USA but all over the world. But there is more to this complex and controversial court ruling than the news headlines suggest. In order to better understand the ruling and its implications for communities that practice FGC, read Sahiyo’s comprehensive explainer below:

What is the US District Judge’s ruling on Female Genital Cutting all about?

In April 2017, the US federal government prosecuted Dr. Jumana Nagarwala, Dr. Fakhruddin Attar and his wife Farida Attar — all members of Michigan’s Farmington Hills Dawoodi Bohra mosque — for subjecting two minor girls from Minnesota to FGC. Subsequently, five other women from the Dawoodi Bohra community were prosecuted for performing FGC on at least nine girls in the Michigan area. This historic case was the first time that anyone had been charged under the US federal law prohibiting FGC — a law that had been introduced by the federal government back in 1996.

To understand the US District Court’s ruling in this case on November 20, it is important to understand the federal nature of the US government and its criminal justice system. Under federalism, some laws can be passed by Congress — the federal or central government — and are applicable to all states in the country. Some other laws can only come under the jurisdiction of individual state governments, and cannot apply to the whole country.

In his ruling in the FGC case, Judge Friedman of the federal-level district court stated that “as despicable as this practice may be”, FGC is technically a “local criminal activity”, and Congress (the federal government) does not have jurisdictional authority to regulate it. Even though the federal law against FGC has been in place since 1996, he stated that it is “unconstitutional.”       

Why is this ruling controversial?

The district judge states that the crime of FGC should be regulated by individual states. But the US does not actually have laws against FGC in every single state. At the moment, only 27 out of 50 US states have a state law banning FGC. There is currently a state law in Michigan banning FGC, but the law only came into effect in 2017 after the federal case involving Dr Nagarwala and Dr Attar came to light. The doctors cannot be prosecuted retrospectively under this state law.

Judge Friedman’s ruling declares the federal law against FGC to be unconstitutional based on a technicality. However, the ruling is controversial on at least two fronts.

First, prosecutors and other human rights advocates argue that FGC cannot be considered just a local criminal activity, because it often involves transporting minors across state borders to get their genitals cut by doctors who are paid to perform the ritual. In this case, for instance, two minor girls were transported from Minnesota to Michigan to get FGC done by Dr Nagarwala. Therefore, the federal law banning FGC — which Congress had passed in 1996 under the “Commerce Clause” — should be applicable in this case. Judge Friedman’s ruling does not consider this aspect.

Second, this ruling is insensitive to survivors of FGC and sends out a dangerous message to women from FGC-practicing communities: that their lives and bodies can be put at risk on the grounds of questionable technicalities.

Does this ruling put more girls at risk of being cut?

For the time being, yes: this ruling can put girls at risk of being but. The Centers for Disease Control and Prevention has estimated that 513,000 women and girls have experienced or are at risk of FGC in the United States. And this figure is an underestimation. Many women and girls at risk live in one of the 23 States which have not passed laws against FGC.

Since the ruling puts the onus of regulating FGC only to individual states, many of these girls are at risk of being transported from states that have laws banning FGC to states that currently do not have laws banning FGC, so that they can be cut with impunity. Only 11 of the 27 States with anti-FGC laws have specific provisions banning the transportation of a child out of the State to perform FGC.

Since the US is a strong country with a high degree of influence on global cultures, this ruling also ends up unintentionally condoning genital cutting for FGC-practicing communities all over the world. We are already seeing this in the global Dawoodi Bohra community, where supporters of Female Genital Cutting have taken to social media to celebrate their “victory” in the US FGC case, and to claim that they will continue cutting girls.

Is this the end of the case, or can the ruling be appealed?

This District Court ruling is not the end of the case. This is a lower court decision which can and almost certainly will be appealed by prosecutors from the US Government, and it is possible that over time, this case will be taken to the Supreme Court.

Additionally, two charges remain against Dr Nagarwala, including conspiracy to travel with intent to engage in illicit sexual conduct, and obstruction of justice. Her trial is set to begin in April 2019.

What is the way forward now, for those of us working to end FGC?

Laws are an important deterrent against FGC, and help to reinforce the fact that cutting female genitals is a human rights violation. In light of Judge Friedman’s ruling, activists and communities in the United States should now urge their elected representatives to pass laws banning FGC in every single state of the country. As a global leader in human rights, the US should also do this to set a precedent in many Asian countries where there are currently no laws against FGC.

However, at Sahiyo, we believe that laws can be effective only when accompanied by social change movements on the ground. We therefore encourage everyone to engage in dialogue around FGC, to break the silence around this taboo topic, listen to women’s voices and recognise that FGC is harmful to girls and women.

 

To learn about the history of the Michigan case, click here

Read more at U.S. Court’s dismissal of FGM/C charge in Michigan case is disappointing but does not condone genital cutting.

Read the Amicus Brief for Dr. Nargawala hearing on November 6, 2018, submitted by Equality Now, WeSpeakOut, Sahiyo, And Safe Hands For Girls in support of the United States.

Read the U.S. End FGM/C Network Statement on Judge’s Decision in Michigan Case.

U.S. Court’s dismissal of FGM/C charge in Michigan case is disappointing, but does not condone genital cutting

On By SahiyoIn News, Sahiyo comment17 Comments

By Mariya Taher
Co-founder, Sahiyo

I was sitting in my office, reading a blog post submitted to Sahiyo by a woman doing research on Female Genital Cutting in India, when I received a phone call. I answered it, not thinking twice, not knowing that what I was to hear next would leave me dumbstruck.

The call was from a news reporter, who wanted my reactions to the latest news about the United States’ first legal case on Female Genital Cutting (FGC) — the Michigan case involving two doctors and six others brought up on federal charges of performing FGC on nine minor girls in the U.S. I hadn’t heard of the latest news yet. And then, the reporter dropped a bombshell.

It turns out, a U.S. District Judge has dismissed the FGC charges in the case and declared the federal legislation banning and criminalizing Female Genital Cutting in the U.S since 1997 as unconstitutional!

My immediate reaction was, “That’s crazy.” Then my mind shifted to what had happened to me on October 19th, at the inaugural screening of Sahiyo Stories, a collection of digital stories created by U.S. women who have undergone FGC or who have loved ones who have undergone it. After those videos were shown at the screening, a couple walked in, joined the audience, and began to counter the stories of the survivors. They stated that FGC was harmless, that the survivors sharing their stories must only be trying to get attention. I worry that because of what this U.S. District Judge has ruled, what happened at that screening of Sahiyo Stories, might become all too common when survivors share their FGC stories in the hope of preventing harm to future generations of girls.

As stated in the Detroit Free Press by Tresa Baldas

The U.S. District Judge concluded that “as despicable as this practice may be,” Congress did not have the authority to pass the 22-year-old federal law that criminalizes female genital mutilation, and that FGM is for the states to regulate. FGM is banned worldwide and has been outlawed in more than 30 countries, though the U.S. statute had never been tested before this case.

There is no doubt that the decision will be appealed by the government, but this response worries me because without the law, what can we point to, when parents and families are trying to do the right thing and not succumb to the community pressure they face in having their daughter undergo FGC? And at Sahiyo, we do hear from these parents. We hear from parents who tell us they have spared their daughters as well as parents who regret not doing more to protect their daughters, but felt pressured by the community, by members of their families, believing that they had to get it done. That social pressure is real and threatening and at Sahiyo we understand the fear of being ostracised from your family or your community for speaking against what others believe is a religious necessity.

This decision also concerns me because it will be used by proponents of FGC to further suggest that they are justified in pursuing FGC because FGC has been proven harmless. Even though, the fact remains, that this is not at all what the Judge has said in his decision to rule the FGC federal law unconstitutional. To the contrary, the decision made by the Judge clearly recognizes that FGC is a terrible crime.

What the Judge has stated is the following:

“As laudable as the prohibition of a particular type of abuse of girls may be … federalism concerns deprive Congress of the power to enact this statute,” Friedman wrote in his 28-page opinion, noting: “Congress overstepped its bounds by legislating to prohibit FGM … FGM is a ‘local criminal activity’ which, in keeping with long-standing tradition and our federal system of government, is for the states to regulate, not Congress.”

The Judge has ruled that the issue of FGC falls under state law jurisdiction (intrastate) versus federal (interstate). In other words, the judge’s ruling opens up a jurisdiction question and NOT a question on whether FGC is harmful or not.

If “local criminal activity” must be regulated by the state, then it goes to show just how vital it will be for all states in the U.S. to pass laws banning FGC. Currently, only 27 states in the U.S. have such laws. Massachusetts, the state I live in, does not. (See petition ‘Ban FGM/C in MA’).

Even when laws are passed, I believe that it will be important to remember that FGC will most likely still continue just as other forms of gender-based violence such as domestic violence and sexual assault unfortunately continue despite the presence of laws against them. FGC also continues because as a social norm entrenched in the culture, this harmful practice has been touted as a religious or cultural practice that is needed to control women’s sexuality.

This reality points to the importance of education and community engagement to help create social change within communities and amongst groups where FGC might be happening.

To that end, Sahiyo will continue to organize and participate in community events to educate our friends, family and community about the harms of FGC and why it should be abandoned.

Learn more about FGC in the U.S.

If you would like to write about your views on the Judge’s ruling or the Michigan case in general, send a write-up to info@sahiyo.com

 

બધા નુક્શાનો શારીરિક નથી હોતા અને દરેક ધર્મ સંપૂર્ણ રીતે નૈતિક નથી હોતો

On By SahiyoIn Gujarati, stories and narrativesLeave a comment

(This essay was originally published in English on September 21, 2018. Read the English version here.)

લેખક : ઝીનોબીયા

ઉંમર : 27 વર્ષ

દેશ : ભારત

આજે સોશિયલ મીડિયા પર અન્ય બાબતોની સાથે-સાથે મહિલાઓને સશક્ત કરવા, પોતાનો નિર્ણય પોતે જ લેવા, વ્યક્તિની ગોપનીયતાના અને તેના શરીરના ઉલ્લંઘન વિષે અને સંમતિની ભૂમિકા વિષેના વિચારો અને અભિપ્રાયો સાથે ગુસ્સો વ્યક્ત થતો જોવા મળે છે.અમુક લોકો એવી વાતો કરે છે કે બળાત્કારીઓને ફાંસી દઈ દેવી જોઈએ છે તો અમુક લોકો જાતિય છેડછાડ અને મહિલાઓની છેડતી કરતા લોકોને સજા કરવા વિષેપણ વાતો કરી રહ્યાં છે જેથી, જમીની સ્તર પર યોગ્ય પગલાં લઈ શકાય અને આવા લોકો છોકરીઓને પરેશાન કરતા પહેલાં બે વાર વિચાર કરે.

પરંતુ, જ્યારે એક 7 વર્ષની અસહાય છોકરીનો બીજું કોઈ નહિં પણ તેમનું પોતાનું કુટુંબ અને સમાજ ગેરલાભ ઉઠાવે ત્યારે શું થાય છે? તેના માટે કોણ જવાબદારી લે છે?હું અહીં મારી પોતાની તકલીફો રજૂ કરવા નથી ઈચ્છતી પરંતુ, તમારી માહિતી માટે થોડી મૂળભૂત હકીકતો રજૂ કરવા ઈચ્છું છું. હું ભારતમાં મોટી થયેલી એક બોહરા મુસ્લિમ છું. જ્યારે વિશ્વ આપણને શાંત, શાંતિપ્રિય, વ્યવસાયમાં સમૃદ્ધ એવો સમાજ માને છે ત્યારે આપણે 6-7 વર્ષની નાનકડી છોકરીના અંગછેદનની એક ગુપ્ત પરંપરાને અનુસરીએ છીએ, જેને આપણે ખતના કહીએ છીએ.

આ પ્રથા પુરુષો માટે કેવી રીતે આરોગ્યની દ્રષ્ટિએ “જરૂરી” છે અને અંતે, તે તેમના સેક્સ જીવનમાં મદદરૂપ થાય છે તે વિષેની ઘણી દલીલો કરવામાં આવે છે પરંતુ, અધિકાંશ શિક્ષિત અને સંસ્કારી લોકો એ બાબત સાથે સહમત છે કે આ પ્રથા એક બૈરીના શરીરિક, માનસીક અને ભાવનાત્મક આરોગ્ય માટે નુક્શાનદાયક છે, ખાસ કરીને એટલા માટે કે તેના પર કોઈ દેખરેખ રાખવામાં આવતી નથી અથવા અધિકાંશ આવી પ્રક્રિયાઓ બૅસમેન્ટોમાં એક અશિક્ષિત બૈરી દ્વારા કરવામાં આવે છે.આ પ્રથાને વિશ્વના અન્ય પ્રદેશોમાં આધિકારીક રીતે “ફીમેલ જેનિટલ મ્યૂટિલેશન (એફજીએમ)” કહેવામાં આવે છે અને તેને અસહાય છોકરીઓ પર થતા અપરાધ તરીકે માનવામાં આવે છે.

શા માટે? શું કારણ છે?

અમુક લોકો પવિત્રતા વિષે તો, અમુક લોકો પિતૃપ્રધાનતા વિષે વાત કરે છે. અમુક લોકો તેને એક આદેશરૂપ પરંપરા હોવાને કારણે માને છે અને જો એક મૌલા તેને ફરજિયાત કહે તો તેને નામંજૂર કરવાની હિંમત કોણ કરે? અમુક લોકો દબાણને વશ થઈને માને છે તો, અમુક લોકો બ્લૅકલિસ્ટ થવા અથવા વીરોધીનું લૅબલ લાગવાના ડરથી માને છે.જે લોકો ઉત્તર માગે છે તેમના માટે એવો પ્રચલિત જવાબ આપવામાં આવે છે કે તે એક બૈરીની જાતિય ઈચ્છાઓને નિયંત્રણમાં અથવા અંકુશમાં રાખવા માટે કરવામાં આવે છે. એ બાબત સાચી હોય શકે કેજ્યારે આપણે રણોમાં અને સમૂહ (ટ્રાઈબ્સ)માં રહેતા હતા અને લોકો હંમેશા અન્ય વ્યક્તિની બૈરીને ઉપાડી જવા માટે આતુર રહેતા હતા તેવા યુગમાં, કદાચ આ પ્રથા મદદરૂપ થઈ હશે.

આજે કોઈપણ કારણ હોય તો પણ, શું તેનો કોઈ અર્થ છે ખરો? તમારો ઉદ્દેશસારોહોય તો પણ,એક બૈરીની સંમતિ વિના તેણીના શરીર સાથે શું કરવું એ નક્કી કરવાનો તમને કોઈ અધિકાર નથી.તમે કોઈપણ હો, તમારો ઉદ્દેશ કોઈપણ હોય તો પણ, નુક્શાન થયું છે અને તમે કોઈ ગુનેગારથી ઓછા નથી.

પિડીતો માટે તેનો અર્થ શું છે?

આપણા દ્વારા અનુસરવામાં આવતી પ્રથા આક્ષેપ અનુસાર ‘ટાઈપ 1’ પ્રકારની છે અને તે આફ્રિકન સમુદાયો દ્વારા અનુસરવામાં આવતી ‘ટાઈપ 2’ અને ‘ટાઈપ 3’ થી (ગંભીરતાના સ્તરના આધારે) અલગ છે.વર્લ્ડ હૅલ્થ ઑર્ગેનાઈઝેશનની માન્યતા મુજબ, ટાઈપ 1 પ્રકારના એફજીસીને ક્લિટોરલ હૂડ અને/અથવા ક્લિટોરિસ કાપવા તરીકે વર્ણવવામાં આવ્યું છે, જેના ઘણાં શારીરિક અને માનસિક દુષ્પરિણામો જોવા મળે છે જેમ કે, ચેપ લાગવા, વધારે પડતો રક્તસ્ત્રાવ થવો, પેશાબ કરતી વખતે બળતરા થવી વિગેરે. ઘણી જુવાન છોકરીઓ વિશ્વાસઘાત, અસહાય અને મૂંઝવણ મહેસુસ કરતી હોવાના કારણે,આ પ્રથા માનસિક આરોગ્ય પર પણ વિપરિત અસર કરી શકે છે. તેમજ, આ આઘાતના પરિણામે, બાળક જાતિય સંબંધ બાંધવામાં પણ ડર અનુભવી શકે છે અને તેમનામાં સમાજના સભ્યો પ્રત્યે અવિશ્વાસનું નિર્માણ પણ થઈ શકે છે.

પરંતુ, હજારો બૈરીઓએ આ પ્રથાને અનુસરી છે અને દાવો કરી રહી છે કે તેમને કોઈ જાતિય સમસ્યાઓનો સામનો કરવો પડ્યો નથી?

જે રીતે અધિકાંશ લોકો તેમના બેડરૂમમાં શું થાય છે તે વિષે અન્ય લોકોને વાત કરતા નથી, તેમ એફજીએમના સર્વાઈવરો પણ તેમની સેક્સ લાઈફ વિષે જાહેરમાં વાત કરતા નથી. તેમાંની ઘણી બૈરીઓ પીડાથી ચીસો પાડતી હોય છે અથવા “બેડરૂમમાં”એક આરોગ્યપ્રદ જીવન જીવી શકતી નથી.તેમાંની ઘણી બૈરીઓ ડૉક્ટરો, સેક્સોલોજિસ્ટ્સ, કાઉન્સેલર્સ અને થેરૅપિસ્ટ્સની નિયમિત દરદીઓ હોય છે.હાં, તેઓ ગર્ભવતિ થવાનું (જે આજે મરદ સાથે અથવા મરદ વિના કરવું વધારે મૂશ્કેલ નથી) મેનેજ કરી લે છે પરંતુ, શું એ પ્રક્રિયા પીડા મુક્ત છે? નહીં.

બધા લોકો ડિવોર્સનો દર વધવા વિષે વાતો કરે છે પરંતુ, આ દર શા માટે વધી રહ્યો છે તે કોઈ સમજતું નથી. તેઓ એ જોતા નથી કે બૈરીઓ પર તેમના ઉછેર દરમિયાન જ ઘણાં બધા નિયંત્રણો લાદવામાં આવે છે. મરદ હોય કે બૈરી, તેને સંબંધી બધી બાબતો પહેલાંથી જ નક્કી કરેલી હોય છે, આ એવું નથી લાગી રહ્યું કે આપણે એવા સમાજમાં મોટા થઈ રહ્યાં છીએ જ્યાં નેતાઓ અથવા સ્વતંત્ર નિર્ણયકર્તાઓને ઉછેરવામાં આવી રહ્યાં હોય. આપણે બ્રેઈનવૉશ કરેલા શિષ્યોના એક ટોળાં જેવા છીએ અને હાલનાં, #metoo ની ક્રાન્તિને કારણે બૈરીઓએ તેમનો અવાજ ઉઠાવવાની એક શરૂઆત કરી છે.

મારી સ્ટોરી

હાં, મારા પર પણ ‘ખતના’ પ્રક્રિયા કરવામાં આવી હતી. મને બધું તો યાદ નથી પરંતુ, અમુક બાબતો યાદ છે. મને “કોઈ આન્ટી” ને મળવા લઈ જવામાં આવી હતી અને મને યાદ છે કે ત્યારે મને કોઈ સારી લાગણી નહોતી થતી પરંતુ, આપણને જેમ કહેવામાં આવે તેમ આપણે કરીએ છીએ. અમે કલકત્તાના તેના અંધકારમય ઘરમાં ગયા અને તેણીએ મને ભારતીય શૈલીના શૌચાલય પર પહોળા પગ કરીને ઊભા રહેવા માટે કહ્યું અને મને લોહી નીચે પડતું દેખાયું. બસ મને આટલું જ યાદ છે.

મને બરાબર યાદ છે કે ત્યારપછી અઠવાડિયા સુધી મને પેશાબ કરવામાં પીડા થતી હતી. આ ચર્ચા રાત્રિભોજનની ચર્ચા જેવી ઔપચારિક ના હોવાથી, ત્યારપછી તે વિષે ક્યારેય વાત કરવામાં આવી નહિં. 16 વર્ષની ઉંમરે, જીન સૅસનની બૂક – પ્રિંસેસ દ્વારા મને આ ‘મુસ્લિમ પ્રથા’ વિષે ખબર પડી. સાઉદી અરૅબિયામાં બૈરીઓ સાથે કરવામાં આવતી ભયાનક બાબતોની સાથે-સાથે આ પ્રથાનું વર્ણન કરવામાં આવ્યુ હતું જેણે મારી યાદ તાજા કરી દીધી હતી.

પહેલાં તો હું ડરી અને ભયભીત થઈ ગઈ અને મને સમજાતું નહોતું કે આ માહિતીનું શું કરવું.મને એ બાબતસમજાઈ નહિં કે શા માટે કોઈ મારી સાથે આવું ભયાનક કૃત્ય કરે? તેનો ઉદ્દેશ શું હતો? શું કોઈ ધાર્મિક કારણ હતું? શું કોઈ તબીબી કારણ હતું? ધીમે-ધીમે હું મારી ઉંમરના અન્ય લોકોને તે વિષે પૂછવા લાગી.ઈન્ટરનેટ મારી મદદે આવ્યું અને મેં આ ‘જંગલી’ પ્રથાને વધારે સમજવાનું શરૂ કર્યું કે કેવી રીતે તે આપણા પિતૃપ્રધાન દુનિયાની એક બીજીસાઈડઈફેક્ટ છે જ્યાં કોઈપણ મરદ એ નક્કી કરી લે છે કે બૈરીઓએ કેવી રીતે જીવવું અને તેમના માટે શું યોગ્ય છે.

મને એ બાબત સમજાઈ નહીં કે કેમ એક માતા-પિતા તેમના બાળકો સાથે આવું થવા દે છે. જ્યારે તમારી દીકરી નિર્દોષતાની ચરમસીમા પર હોય અને ફક્ત તમારો નિસ્વાર્થ પ્રેમ ઈચ્છતી હોય ત્યારે, તમે તેણી સાથે વિશ્વાસઘાત કરો છો અને અંતે તમે તેણીને એવા રાક્ષસને સોંપી દો છો જે તેણી સાથે આવું કૃત્ય કરે છે?

તમારો ધર્મ તમને તેણીના શરીર પર અંગછેદન કરવાનું કહે છે અને તમને તેમાં કંઈ ખોટું નથી લાગતુ?અને તેના કારણે ઉત્પન્ન થતા શારીરિક, માનસિક અને ભાવનાત્મક પ્રત્યાઘાતોનું શું? જીવનભર તેણીએ આવી પીડાનો સામનો કરવો પડે છે. અને જો તમને ખરેખર આ બાબત ખોટી ના લાગતી હોય તો પછી શું કામતમે તેને આમ ગુપ્ત રાખો છો? શા માટે તેખાનગી રીતેકરવામાં આવે છે? તેના વિષે બધાને વાત કરો, તમે જેમ મિસાક ઉજવો છો તેમ તેની પણ ઉજવણી કરો? ફક્ત મિસાકની ઉજવણી જ શા માટે કરો છો? ખરેખર, કેટલાક અપવાદરૂપ લોકો પણ હોય છે. મારૂં સારૂં ઈચ્છતા ઘણાં લોકો મને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરે છે કે તેમાં મારો કોઈ દોષ નથી અને મારે એ બાબત વિષે ચિંતા કરવી જોઈએ નહીં અને મારો ઉત્તર હોય છે કે “હાં, હું જાણું છું કે મારો કોઈ દોષ નથી અને તેમ છતાં, મારે જ તેની કિંમત ચૂકવવી પડે છે”.

સૌથી દુઃખદ બાબત એ છે કે ઘણી બધી એવી છોકરીઓ છે જેને આજે પણ ખબર નથી અથવા યાદ નથી કે તેમની સાથે પણ આવું બન્યું છે. તેઓ એવા ખ્યાલ હેઠળ જીવે છે કે સેક્સ એ ખરાબ અને પીડાદાયક બાબત છે અને કદાચ તેમનામાં જ કોઈ સમસ્યા છે. અધિકાંશ રીતે આપણને આવું જ શિક્ષણ આપવામાં આવે છે. હું સહિયોની ખૂબ જ આભારી છું કે તેમણે બૈરીઓ માટે આવું એક અદભૂત પ્લૅટફોર્મ ઊભું કર્યું જ્યાં તેઓ તેમની સ્ટોરી રજૂ કરી શકે છે, સહાનુભૂતિ મેળવી શકે છે અને મારા જેવી છોકરીઓને કહી શકે કે હું એક જ એવી છોકરી નથી જેની સાથે આવું બન્યું છે અને મારે મને પોતાને એક પિડીત માનવીજોઈએ નહિં. સ્ટોરીટેલિંગ દ્વારા બૈરીઓને સશક્ત કરવાની આ બાબત, આપણી સંસ્કૃતિનો એક ગૌરવશીલ ભાગ હોય તેમ લાગે છે, જેને સહિયો આગળ વધારી રહ્યું છે.

 

Is the Dawoodi Bohra community truly as progressive as it claims to be?

On By SahiyoIn Canada, stories and narrativesLeave a comment

By Saleha

Country of Residence: Canada
Age: 45

Having lived in South-East Asia, and being exposed to multiple races and cultures, I grew up in a very open-minded family. As a child, my family and I occasionally went to the local Bohra mosque to socialize with others in the community. I loved going to the “masjid” – there I got a chance to meet my best friend and also eat delicious Bohri food. It was wonderful to see all the aunties dressed up in “onna ghagra” which are colourful skirts with matching chiffon scarves draped around the head. After the prayers, everyone congregated outside and chatted into the late hours of the night.

Then suddenly in the early 90s it all changed. The upper echelons of the Bohra clergy instated new rules. The progressive Dawoodi Bohras were no more; instead, women were forced to wear a form of hijab called “rida” and men were made to sport a beard, wear a kurta, and “topi” or a cap on their heads. The clergy, headed by the Syedna, began to exert control over everything. Permission from Syedna was required not only for religious matters but in daily life as well. For example, permission was needed to start a business, get married or even to be buried. Female Genital Cutting or khatna was deemed necessary, even though that act of it is not prescribed in the Koran. If any of the rules were not followed, or if you protested and spoke against them, you were excommunicated or threatened to be. You’d lose all your ties to friends and family forever.

I can never forget the awful day, when I was seven, while on a holiday in India, my aunt asked me to go shopping with her. She took me to a dingy place where a Bohri man and woman took me inside. They asked me to undress waist down, and when I protested, the man held my hands while the woman removed my jeans and underwear and forced me to lie down. I saw the man take out a blade and I struggled and screamed for help, while they proceeded to cut me. I lay bleeding on the floor, unable to comprehend what had happened to me. It was horrific, painful, and demeaning. I hated what was done to me. I hated that my mom was not there. I was angry at my aunt for allowing them to hurt me.

I remember that experience vividly and to this day I am infuriated that I had to go through this ordeal as a child in the name of religion. While the majority of the Muslim communities around the world have spoken against this, the Dawoodi Bohra religious authorities urge continuing FGC under the guise of cleanliness. The worst part is that some women push this practise on vulnerable children too young to give consent, instead of protecting them as adults should.

It was a difficult time for me. Having grown up with all the freedom in the world, it was  suddenly being taken away from me and I grew cynical of my Bohra culture and wanted no part of it. Today, I am happy I decided to leave the fold. It was not hard to leave. In fact, it was liberating. I was not comfortable with the more rigorous path that my community was taking. I am sure there are many other Bohri people out there who are quietly questioning many of the beliefs handed down to them – some so silly, useless, and others very damaging – Bohris must refrain from using Western toilets; Bohris cannot host or attend wedding functions in secular, non-Bohra venues; brides can apply mehndi only an inch below the wrist and cannot hold the traditional “haldi” functions; and all Bohris must carry a RFID photo ID which will monitor attendance to the mosque.

Humanity has achieved such remarkable progress. We have ventured into space, developed cloning and gene editing technologies, and most importantly, the Internet has resulted in globalization and interconnection between various cultures and communities. In this light, I wonder why we are still talking about FGC and the right to choose to do it to our daughters in this day and age? I am thankful that organizations like Sahiyo and We Speak Out have become a voice for children who are being hurt in the name of religion.

I look at my children and I see the most informed, connected, and progressive generation. Imposing impractical, harmful religious rules such as continuing FGM on such a generation will only drive them further from our culture. More and more Bohri women and men are speaking out against this harmful practise because whenever religion becomes too rigid, too corrupt, it begins to crack. My hope is that our community can find the strength to break free from all the rigid practices and once again become the most progressive community among the Muslims.